Dygresja 12: Duchy i reinkarnacja

Wierzenie, że człowiek dalej żyje po śmierci w formie innego człowieka lub zwierzęcia, które posiada jego ducha, było jednym z najstarszych sposobów, w który człowiek próbował przekonać siebie, że śmierć nie była ostatecznością, jak to mu się wydawało.

Wykazaliśmy, że duch człowieka odnosi się do jego tchnienia / życia w nim, które powraca do Boga, gdy umiera (Koh 12:7). Oznacza to, że jego duch nie porusza się wokół jako "duch" ani też nie może posiąść innej osoby czy zwierzęcia, w związku z czym osobowość człowieka dalej kontynuowana by była poprzez nich. Każdy z nas sądzony będzie za swoje własne dzieła (2Kor 5:10). Jeżeli nasze dzieła i charakterystyka są działaniem charakteru poprzedniego człowieka wówczas koncepcja sądu Bożego i wynagrodzenia nas zgodnie z naszymi dziełami (Ap 22:12) jest nonsensem.

Duch powraca do Boga w czasie śmierci, a cała nasza świadomość zanika. W związku z czym jakakolwiek próba kontaktowania się z umarłymi wykazuje poważne błędne zrozumienie nauki Biblii, dotyczącej tego zagadnienia (zob. Iz 8:19,20). Biblia mówi jasno, że ludzie nie wracają do swoich poprzednich domów czy miast w żaden sposób po śmierci; nie może być czegoś takiego jak "duch" nawiedzający miejsca po śmierci osoby. Job 20:7-9 wyraża to bardzo jasno: "Na zawsze zaginie jak mierzwa, obecni powiedzą, a gdzież on? Jak sen przeminą, nie można go znale"ć - znikł niby nocne marzenie. Choć goni go oko, nie sięgnie, to miejsce dom / miasto nie ujrzy go więcej" Zapis w Job 7:9,10 jest podobny: "kto schodzi do szeolu nie wraca, by mieszkać we własnym domostwie, nie zobaczą go strony rodzinne". Pokorne zaakceptowanie powyższego doprowadzi nas do zaprzeczenia wszelkim oświadczeniom, że ktoś widział "ducha" zmarłej osoby... który nawiedził ich stary dom. Doświadczenia takie najwyżej są wybrykami wyobra"ni.