4.5 Zmartwychwstanie

Biblia podkreśla, że sprawiedliwi otrzymają nagrodę w dniu zmartwychwstania, w czasie przyjścia Chrystusa (1Tes 4:16). Zmartwychwstanie odpowiedzialnych umarłych (zob. rozdział 4.8) będzie pierwszym dziełem jakiego dokona Chrystus; potem będzie sąd. Jeżeli dusza idzie do nieba w chwili śmierci, wówczas nie byłoby potrzeby zmartwychwstania. Paweł powiedział, że gdyby nie było zmartwychwstania, wówczas cały wysiłek by być posłusznym Bogu byłby bezcelowy (1Kor 15:32). Z pewnością nie twierdził by tak, gdyby wierzył, że on również wynagrodzony zostanie tym, że jego "dusza" pójdzie do nieba po śmierci? Założeniem tutaj jest to, że wierzył iż zmartwychwstanie ciała jest jedyną formą nagrody. Chrystus zachęcał nas, mówiąc, że oczekiwaną rekompensatą za wierne życie teraz będzie "zmartwychwstanie" (Łk 14:14).

Ponownie należy wyjaśnić, że Biblia nie głosi, że istnieje jakakolwiek forma istnienia poza formą cielesną - odnosi się to do Boga, Chrystusa, Aniołów i człowieka. W czasie powrotu Chrystus "przekształci nasze ciało poniżone na podobne do swego chwalebnego ciała" (Flp 3:20,21). Ponieważ posiada on w tej chwili dosłownie ciało, które podtrzymywane jest przez Ducha, a nie krew, my również otrzymamy podobną nagrodę. W czasie sądu otrzymamy wynagrodzenie za życie, które prowadziliśmy w naszej cielesnej formie (2Kor 5:10). Tym, dla któute;rych życie cielesne było najważniejsze i według niego żyli, pozostawione będzie obecne śmiertelne ciało, które zamieni się z powrotem w proch, podczas gdy ci, którzy próbowali zastąpić życie cielesne Duchem "jako plon ducha zbiorą (zbierze) życie wieczne" (Ga 6:8), w formie Duchem napełnionego ciała.

Istnieje wiele dowodów na to, że nagrodą dla sprawiedliwych będzie forma cielesna. Gdy zostanie to już zaakceptowane, powinna być widoczna żywotna ważność zmartwychwstania. Jasne jest, że nasze obecne ciało przestaje istnieć po śmierci; jeżeli czeka nas wieczne życie i nieśmiertelność w cielesnej formie, wynika z tego, że śmierć musi być stanem nieświadomości, aż do czasu, gdy nasze ciało zostanie odtworzone i otrzyma naturę Boga.

Cały Pierwszy List do Koryntian 15 mówi w szczegółach o zmartwychwstaniu; zawsze warto go przeczytać z najwyższą uwagą. W 1Kor 15:35-44 wyjaśnione jest że tak jak to, co zasiewamy, wyrasta z ziemi, aby otrzymać ciało od Boga. Podobnie wyrosną umarli, wynagrodzeni zostaną ciałem. Tak jak Chrystus, gdy wstał z grobu, a jego śmiertelne ciało zmieniło się w nieśmiertelne, tak też nagroda taka stanie się udziałem prawdziwie wierzącego (Flp 3:21). Poprzez chrzest utożsamiamy się z Chrystusem, jego śmiercią i zmartwychwstaniem, okazujemy naszą wiarę, że my też otrzymamy nagrodę, którą on otrzymał porzez swoje zmartwychwstanie. (Rz 6:3-5). Poprzez nasz udział w jego cierpieniach teraz będziemy mieli udział w jego nagrodzie: "Nosimy nieustannie teraz w naszym ciele konanie Jezusa, aby życie Jezusa w naszym ciele się objawiło." (2Kor 4:10). "Ten, co wskrzesił Chrystusa (Jezusa) z martwych, przywróci do życia wasze śmiertelne ciała, mocą mieszkającego w was swego Ducha" (Rz 8:11). Z taką to nadzieją czekamy "odkupienia naszego ciała" (Rz 8:23), przez co ciało stanie się nieśmiertelne.

Nadzieja otrzymania dosłownego ciała, zrozumiana była przez ludzi Boga już we wczesnych czasach. Abrahamowi obiecano, że on osobiście odziedziczy ziemie Kannan na zawsze, pewne to było tak, jak jego stąpanie po niej wzdłuż i wszerz (Rz 13:17; zob Rozdział 3.4). Jego wiara w te obietnice sprawiła, że uważał za konieczne uwierzyć, iż jego ciało w jakiś sposób, w przyszłości zostanie ożywione i stanie się nieśmiertelne tak, że spełnienie się obietnic będzie możliwe.

Job jasno wyraża, że rozumie, iż mimo że jego ciało zostanie zniszczone w grobie, to jednak w formie cielesnej zostanie wynagrodzony: "Wybawca mój żyje, na ziemi, wystąpi jako ostatni: Potem me szczątki skórą odzieję i ciałem swym Boga zobaczę. To właśnie ja Go zobaczę, moje oczy ujrzą, nie kto inny: moje nerki już mdleją z tęsknoty." (Job 19:25-27). Izajasz miał taką samą nadzieję: "Ożyją Twoi umarli, zmartwychwstaną ich trupy" (Iz 26:19).

W bardzo podobnych słowach opisana jest śmierć Łazarza, przyjaciela Jezusa. Zamiast pocieszać jego siostry mówiąc, że jego dusza poszła do nieba, Pan Jezus mówił o dniu zmartwychwstania: "Brat twój zmartwychwstanie". Natychmiastowa odpowied" Marty, siostry Łazarza, ukazuje jak bardzo ówcześni Chrześcijanie doceniali to: Rzekła Marta do Niego "Wiem, że zmartwychwstanie, w czasie zmartwychwstania w dniu ostatecznym" (J 11:23,24). Tak jak i Job nie rozumiała, że śmierć to brama do błogiego życia w niebie, ale oczekiwała zmartwychwstania w dniu ostatecznym" (por Job "jako ostatni"). Pan obiecuje: "Nikt nie może przyjść do Mnie, jeśli go nie pociągnie Ojciec, który Mnie posłał; ja zaś wskrzeszę go w dniu ostatecznym" (J 6:44,45).