4.3 Duch Człowieka

Wiele ludzi myli pojęcia duszy i ducha. Dzieje się tak dlatego, że w wielu językach i tłumaczeniach biblijnych, angielski odpowiednik "duszy" i "ducha" tłumaczony jest tylko jednym słowem. Dusza odnosi się do wszystkiego co składa się na osobę i czasami może również odnosić się do ducha. Jednakże normalnie istnieje różnica znaczeniowa pomiędzy duszą, a duchem, gdy zostają one użyte w Biblii. Dusza i duch mogą być rozdzielone. Jak podane jest w Liście do Hebrajczyków 4:12 "żywe bowiem jest słowo Boże ... aż do rozdzielenia duszy i ducha".

Hebrajskie i greckie słowa określające "ducha" ("Ruach" i "Pneuma" odpowiednio) tłumaczone są również jako:-

Życie

Duch

Umysł

Wiatr

Oddech

Temat "Ducha" rozpatrywaliśmy w rozdziale 2.1. Bóg używa Swojego Ducha, aby zachować naturalne tworzenie, łącznie z człowiekiem. Duch Boga, który jest w człowieku, jest wobec tego siłą życiową w nim "tak jak ciało bez ducha jest martwe" (Jk 2:26). "Jahwe Bóg ... tchnął w jego nozdrza (Adama) tchnienie życia (ducha) wskutek czego stał się człowiek istotą żywą" (Rdz 2:7). Job mówi, że ma w sobie "Boże tchnienie" znajdujące się w jego "nozdrzach" (Job 27:3 por Iz 2:22). Duch życia, który znajduje się w nas, jest wobec tego przekazany nam w czasie narodzin i pozostaje w nas tak długo, jak długo nasz organizm żyje. Gdy tchnienie Boga zostaje odebrane czemukolwiek, natychmiast ginie to. Duch jest siłą życia. Jeżeli Bóg "życie i tchnienie odbierze, a wszelkie ciało zginie i człowiek w pył się obróci. Posłuchaj jeśliś rozumny" (Job 34:14;16). Ostatnie zdanie daje do zrozumienia, że człowiekowi zdemaskowanie jego własnej natury sprawia trudności pogodzenia się z tym wszystkim.

Gdy w czasie śmierci, Bóg odbiera naszego ducha, nie tylko umiera nasze ciało, ale zanika nasza całkowita świadomość. Dawid rozumiał co spowodowało, iż wierzył w Boga a nie stworzenia tak słabe jak człowiek. Psalm 146:3-5 jest mocnym zaprzeczeniem tego co głosi humanizm: "Nie pokładajcie ufności w książętach, ani w człowieku u którego nie ma wybawienia. Gdy tchnienie go opuści, wraca do swej ziemi, (prochu, z którego jesteśmy stworzeni) wówczas przepadają, jego zamiary. Szczęśliwy, komu pomocą jest Bóg Jakuba".

W czasie śmierci "wróci się proch do ziemi, tak jak nią był, a duch powróci do Boga, który go dał" (Koh 12:7). Wcześniej wykazaliśmy, że Bóg poprzez Swojego Ducha obecny jest wszędzie. W tym sensie "Bóg jest Duchem" (J 4:24). Kiedy umieramy "wydajemy ostatnie tchnienie" w sensie, że Duch Boga opuszcza nas, Duch ten pochłonięty zostaje przez Ducha Boga, który się znajduje wszędzie wokół nas; tak też w czasie śmierci Duch powraca do Boga.

Ponieważ Duch Boga podtrzymuje wszelkie stworzenie, takiego samego procesu śmierci doświadczają zwierzęta. Człowiek i zwierzęta mają w sobie tego samego Ducha czy siłę życiową: "Los bowiem synów ludzkich jest ten sam, co i los zwierząt; los ich jest jeden: jaka śmierć jednego, taka śmierć drugiego i oddech życia (duch) ten sam. W niczym więc człowiek nie przewyższa zwierząt " (Koh 3:19). Autor dalej mówi, że nie ma istotnej różnicy pomiędzy tym dokąd udaje się duch zwierzęcia, a człowieka (Koh 3:21).Opis zwierzęcia i człowieka, którzy mają tego samego ducha i umierają taką samą śmiercią jest aluzją do opisu w jaki sposób zarówno człowiek jak i zwierzęta, jedni i drudzy posiadali Ducha od Boga (Rdz 2:7; 7:15), zostali zniszczeni podczas Potopu: "Wszystkie istoty poruszające się na ziemi z ptactwa, bydła i innych zwierząt i ze wszystkich jestestw, których było wielkie mnóstwo na ziemi, wyginęły wraz ze wszystkimi lud"mi. Wszystkie istoty, w których nozdrzach było ożywiające tchnienie życia (Duch), wszystkie, które żyły na lądzie zginęły." (Rdz 7:21-23). Zwróćmy uwagę w jaki sposób Psalm 90:5 upodabnia śmierć do potopu. Zapis w Księdze Rodzaju 7 jasno ukazuje, że w kategoriach fundamentalnych człowiek jest tej samej kategorii co "wszystkie istoty... ". Spowodowane to jest tym, że mamy tego samego Ducha życia w nas jakiego mają zwierzęta.