7.3 Miejsce Chrystusa w Bożym Planie

Bóg nie robi swoich planów pośpiesznie i nie dodaje do Swojego planu dodatkowych elementów w miarę rozwoju historii. Bóg miał Swój całkowicie utworzony plan od samego początku stworzenia (J 1:1). Tak więc Jego pragnienie, aby mieć Syna miało miejsce w Jego planie od samego początku. Cały Stary Testament ukazuje różne aspekty Bożego planu zbawienia w Chrystusie.

Często pokazywaliśmy, że poprzez obietnice proroctwa proroków i typy Prawa Mojżeszowego, Stary Testament stale objawia nam cel Boga w Chrystusie. Samo stworzenie świata miało miejsce w związku z tym, że Bóg wiedział, że będzie miał syna (Hbr 1:1.2). Historia ludzkości rozwijała się i Bóg na to pozwolił w związku z Chrystusem (Hbr 1:2). Bóg miał plan związany z Chrystusem. Wynika z tego, że objawienia Boga człowiekowi, które miały miejsca w ciągu lat, co odnotowane jest w Starym Testamencie, pełne są nawiązań do Chrystusa.

Nadrzędność Chrystusa i jego ogromne i fundamentalne znaczenie w oczach Boga, trudno jest nam zrozumieć. Prawdą wobec tego jest, gdy powiemy, że Chrystus istniał w zamiarze Boga i w Jego zamyśle od samego początku, mimo że fizycznie zaistniał poprzez narodziny z Marii. W Hbr 1:4-7,13,14 położono nacisk na to, że Chrystus nie był aniołem; podczas gdy w swym śmiertelnym życiu był mniej niż aniołowie (Hbr 2:7), wyniesiony został do o wiele większych honorów niż one, ponieważ był on "jednorodzonym" Synem Boga (J 3:16). Poprzednio już udowodniliśmy, że jedyną formą istnienia, o jakiej mówi Biblia, jest forma cielesna, dlatego też Chrystus nie istniał jako "Duch" przed swoimi narodzinami. 1P 1:20 podsumowuje to: Chrystus "był wprawdzie przewidziany przed stworzeniem świata, dopiero jednak w ostatnich czasach się objawił ze względu na was".

Jezus był osią centralną Ewangelii, którą Bóg "zapowiedział przez swoich proroków w Pismach świętych (Jest to Ewangelia) o Jego Synu - pochodzącym według ciała z rodu Dawida, a ustanowionym według Ducha Świętości przez powstanie z martwych pełnym mocy Synem Bożym - o Jezusie Chrystusie - Panu naszym" (Rz 1:1-4).

Podsumowuje to historię Jezusa: -

1. Obiecany w Starym Testamencie tj. w planie Bożym.

2. Stworzony jako osoba fizyczna poprzez dziewicze narodziny jako potomek Dawida.

3. Dzięki Jego doskonałemu charakterowi (duchowi świętości), który pokazał w czasie swojego życia

4. zmartwychwstał i był on publicznie ogłoszony Bożym Synem w naukach natchnionych duchem Apostołów.

Poprzednia wiedza Boga

Bardzo nam to pomoże, gdy zdamy sobie sprawę z tego jak duże miejsce Jezus zajmował w umyśle Boga na początku, gdy jeszcze nie istniał fizycznie, gdy pogodzimy się z faktem, że Bóg wie o wszystkim co się wydarzy w przyszłości. Ma on całkowitą "uprzednią wiedzę". Może on mówić i myśleć o rzeczach, które nie istnieją, tak jak gdyby istniały. Taka jest totalność Jego znajomości przyszłości. Bóg "to, co nie istnieje powołuje do istnienia" (Rz 4:17). Może On więc oświadczyć: "Obwieszczam od początku to, co ma przyjść i naprzód to, co się jeszcze nie stało. Mówię: mój zamiar się spełni i uczynię wszystko, co zechcę" (Iz 46:10).

Słowo Boże (zamiar) przepowiedziało Chrystusa na samym początku. Był on zawsze celem Bożym. Było więc pewne, że w pewnym czasie Chrystus narodzi się fizycznie. Bóg wypełni swój cel w Chrystusie. Pewność uprzedniej wiedzy Boga jest uwidoczniona w pewności Jego słowa. Biblijny język hebrajski ma "czas dokonany proroctwa", który używa czasu przeszłego, aby opisać czynności przyszłe, które obiecał Bóg. Podobnie Dawid powiedział: "Oto jest dom Boga Jahwe" (1 Krn 22:1), kiedy świątynia była jedynie obiecana przez Boga. Taka była wiara w słowo obietnicy, że Dawid używał czasu tera"niejszego, aby opisywać rzeczy w przyszłości. Pismo pełne jest przykładów mówiących o uprzedniej wiedzy Boga. Bóg był tak pewny, że spełni obietnicę daną Abrahamowi, że powiedział mu: "Potomstwu twemu daję ten kraj" (Rdz 15:18), w czasie, gdy Abraham nie miał jeszcze potomstwa. W tym samym czasie, zanim potomstwo (Izaak, Chrystus) narodziło się, Bóg również obiecał: uczynię ciebie ojcem mnóstwa narodów (Rdz 17:5). Naprawdę Bóg mówi tak o tym, czego jeszcze nie ma, jakby to już istniało.

W czasie jednej ze swoich posług Chrystus powiedział: "Ojciec miłuje Syna i wszystko oddał w Jego (Chrystusa) ręce" (J 3:35), mimo że teraz to nie ma miejsca. "Wszystko poddałeś pod nogi jego (Chrystusa) ... . Teraz wszakż191;e nie widzimy jeszcze, aby wszystko było Mu poddane" (Hbr 3:8).

Bóg mówił o swoim planie zbawienia przez Jezusa, "Jak zapowiedział to z dawien dawna przez usta swych świętych proroków" (Łk 1:70). Ponieważ byli oni tak bliscy planu Boga, mówi się o tych ludziach tak, jakby dosłownie istnieli od samego początku, mimo że przecież tak nie było. Możemy jednak powiedzieć, że prorocy zajmowali miejsce w planie Bożym od samego początku. Jeremiasz jest najlepszym przykładem. Bóg powiedział mu: "zanim ukształtowałem ciebie w łonie matki, znałem cię, nim przyszedłeś na świat, poświęciłem cię, prorokiem dla narodów ustanowiłem cię" (Jr 1:5). Tak więc Bóg wiedział wszystko o Jeremiaszu nawet przed jego stworzeniem. W podobny sposób mógłby Bóg mówić o perskim królu Cyrusie przed jego narodzinami, używając języka, który by wskazywał na to, że on już istniał (Iz 45:1-5). Inny przykład znajduje się w Liście do Hebrajczyków 7:9,10, gdzie mówi się językiem istnienia o kimś, kto się jeszcze nie narodził.

W ten sam sposób mówi się o Jeremiaszu i innych prorokach jako istniejących przed ich stworzeniem, w związku z ich rolą w Bożym planie; także mówi się o prawdziwie wierzących jako o już istniejących. Widoczne jest, że nie istnieliśmy wówczas, istnieliśmy jedynie w planie Boga. Bóg "nas wybawił i wezwał świętym wezwaniem, nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do własnego postanowienia i łaski, która nam dana została w Chrystusie, Jezusie przed wiecznymi czasami" (2Tm 1:9). Bóg "W Nim (Chrystusie) bowiem wybrał nas przed założeniem świata ... przeznaczył nas ... według postanowienia swej woli" (Ef 1:4,5). Cała myśl, że poszczególni ludzie przewidziani byli przez Boga od samego początku i zostali oni "oznaczeni" (przeznaczeni) do zbawienia, wskazuje na to, że istnieli oni już w umyśle Boga na samym początku (Rz 8:27;9:23).

W świetle powyższego nie dziwi nas, że o Chrystusie jako spełnieniu celu Boga, należy mówić tak jak o istniejącym od samego początku w umyśle Boga lub Jego planie; mimo że fizycznie nie istniał. Był on "od założenia świata ... baranek (iem), który został zabity" (Ap 13:8). Wobec tego Jezus nie umarł dosłownie. Był on "Barankiem Bożym" poświęconym około 4000 lat pó"niej na krzyżu (J 1:29; 1 Kor 5:7). W taki sam sposób w jaki Jezus został wybrany na samym początku (1P 1:20) tak też byli i wierzący (Ef 1:4). To samo greckie słowo "wybrany" użyte jest w tych wersetach.