9.5 Исус и законот Мојсеев

Бидејќи Исус беше совршената жртва за грев и идеалниот Голем свештеник кој стварно можеше да добие проштевање за нас, стариот систем на животински жртвувања и првосвештеници беше премавнат по неговата смрт (Евр.10:5-14). Кога "се промени свештенството (од Левитите на Христа), тогаш станува и потреба да се измени и законот" (Евр.7:12). Христос "стана свештеник не по основ на едно правило по неговите претци (т.е. само човек кој води потомство од Левитите можеше да биде свештеник), но по основ на силата на еден неуништив живот", кој што го доби благодарение на својата совршена жртва (Евр.7:16 N.I.V.). Затоа "одменувањето на поранешната заповед (т.е. законот Мојсеев) се изврши затоа, што таа беше слаба и безполезна, оти Законот ништо не доведува до совршенство; а се воведе подобра надеж (преку Христа)" (Евр.7:18,19 A.V. со N.I.V.).

Од ова е јасно дека законот на Мојсеј беше завршен со жртвата на Христос. Да се верува во едно човечко свештенство или се уште да се нуди животинска жртва значи дека не ја прифаќаме целосноста на Христовата победа. Тие верувања значат дека не ја прифаќаме Христовата жртва за потполно успешна, и оти чувствуваме дека се потребни дела за да го издејствуваме нашето оправдание, наместо вера во самиот Христос. "Преку Законот никој не се оправдува пред Бога... а праведникот преку верата ќе живее" (Гал.3:11 ср. Авак.2:4). Нашата челична волја и напор на покорност на словото од Божјите закони нема да не доведе до оправдание; сигурно секој читател на овие зборови ги прекршил веќе тие закони.

Ако се придржуваме на законот Мојсеев, мора да се обидеме да го пазиме целиот. Непокорноста на само еден негов дел значи за оние кои се под него дека се осудени: "сите оние, што се од делата (т.е. се потпираат) на Законот, под клетва се. Оти е напишано: Проклет да е секој, кој не исполнува постојано се што е напишано во книгата на Законот" (Гал.3:10).

Слабоста на нашата човечка природа значи дека наоѓаме за невозможно во целост да го запазуваме законот Мојсев, но заради Христовата целосна покорност на него, ние сме ослободени од обврската да го пазиме. Нашето спасение е поради Божјиот дар преку Христа, а не поради нашите лични дела на покорност. "Она што Законот не можеше да го направи, бидејќи беше ослабен поради телото, го изврши Бог, испраќајќи Го Синот Свој во тело, слично на телото од гревот, и поради гревот (т.е. понуда за грев види N.I.V.), Он го осуди гревот во телото" (Рим.8:3). Така "Христос не искупи од клетвата на Законот, откако поради нас стана клетва" (Гал.3:13).

Затоа, од нас не се бара веќе да пазиме ниеден дел од законот на Мојсеј. Ние видовме во студија 3.4 дека Новиот завет во Христа го замени Стариот завет на Мојсеевиот закон (Евр.8:13). Со својата смрт, Христос го избриша "ракописниот закон, што беше против нас (со нашата неспособност да го пазиме во целост законот), а кого го зеде од средината и го прикова на крстот... никој нека не ве осудува за јадење или пиење (понуди), или за некој празник, или за млад месец или сабота; тоа е сенка на иднината, а сегашноста е Христос" (Кол.2:14-17). Ова е сосема јасно- поради Христовата смрт на крстот, законот се отстрани "од средината" па така треба да му одолеваме на секој притисок врз нас за пазење на делови од законот, пр. празници и саботата. Како и остатокот од законот, целта на тие работи беше да посочат кон Христа. По неговата смрт, нивното типично значење се исполни, и немаше повеќе никаква понатамошна потреба да се проучуваат.

Ранохристијанската црква од 1 век беше под траен притисок од православните Евреи да држи делови од законот. Низ целиот Нов завет има повторувано предупредување за отпор на тие предлози. Наспроти сето тоа, необично е што денес има неколку вероисповеди кои препорачуваат делумна покорност на законот. Ние порано покажавме дека секој обид да се добие спасение преку покорност на законот мора да цели на пазење на целиот закон, инаку сме автоматски осудени за непокорност на него (Гал.3:10).

Има нешто во човечката природа што е склоно на идејата за оправдување со дела; сакаме да мислиме дека правиме нешто за своето спасение. Оттука, принудниот придонес, носењето на круцификсот, рецитирањето на дадени молитви, молењето во одредена положба и.т.н. се сите познати нешта од повеќето религии, христијански и иначе. Спасението со вера во Христа само по себе е едно учење скоро единствено на вистинското библиски основано христијанство.

Предупредувања против држењето на било кој дел од законот Мојсеев за добивање спасение, има низ целиот Нов завет. Некои учеа дека христијаните треба да се обрезуваат према законот Мојсеев, "и да го држат законот". Јаков одлучно ја осуди таа идеја во име на вистинските верници: "ние не сме им заповедале" (Дела 15:24). Петар ги опиша оние кои ја учат потребата за покорност на законот како ставање "на вратот на учениците јарем, што не можеа да го поднесат ни нашите татковци, ниту ние. Но ние веруваме дека ќе се спасиме со благодатта на Исуса Христа (наспроти нивните дела на покорност кон законот)" (Дела 15:10,11). Под вдахновение, Павле еднакво говореше, истакнувајќи ја истата поента повремено: "човекот се оправдува не преку делата од Законот, туку само преку верата во Исуса Христа, за да се оправдаме преку верата во Христа, а не преку делата од Законот; оти преку делата од Законот нема да се оправда ниедна плот... преку Законот никој не се оправдува... и од се, од што не сте можеле да се оправдате преку Законот Мојсеев, преку Него (Христа) се оправдува секој кој верува" (Гал.2:16; 3:11; Дела 13:39).

Сигурен знак на апостазата на денешното христијанство е дека многу од нивните практики се темелени врз елементи од законот Мојсеев- во пркос на јасното изработено учење земено во обзир горе дека христијаните не треба да го извршуваат тој закон, бидејќи е премавнат со Христа. Ние сега ќе ги земеме во обзир позабележителните начини во кои законот на Мојсеј е основа на денешната 'христијанска' пракса:

Католичката и англиканската црква нападно користат еден систем на човечко свештенство. Римокатолиците го гледаат папата како нивен еквивалент на еврејскиот првосвештеник. "Еден е Посредникот помеѓу Бога и луѓето- Човекот Христос Исус" (1Тим.2:5). Невозможно е, према тоа, дека папата или свештениците можат да бидат наши посредници како што беа свештениците под Стариот завет. Христос е сега нашиот Голем Свештеник на небото, кој ги нуди нашите молитви на Бога.

Нема апсолутно никакви библиски докази дека поседуваниот авторитет на Духовно надарените старешини од 1 век, пр. Петар, беше предаван на следните генерации или нарочито на папата. Дури и ако беше допуштена таа можност, нема начин за докажување дека папата и свештениците лично се оние врз кои паднала духовната мантија од старешините на 1 век.

Бидејќи се духовните дарови повлечени, сите верници имаат еднаков пристап на духовното слово во Библијата (види студии 2.2 и 2.4). Сите тие се према тоа браќа, никој нема повозвишена духовна положба од другиот. Всушност, сите вистински верници се членови на едно ново свештенство по повод нивното крштевање во Христа, во смисла дека ја изнесуваат Божјата светлина во еден мрачен свет (1Пет.2:9). Тие према тоа ќе постанат цареви, свештеници на царството, кога ќе биде уредено на земјата при Христовото враќање (Отк.5:10).

Католичката практика на ословување на своите свештеници 'отец' ('папа' исто така значи 'отец') е во груба противречност со Христовите јасни зборови, "никого на земјата не викајте го свој татко, оти еден е вашиот Отец, Кој е на небесата" (Мт.23:9). Всушност, Исус предупреди против доделувањето на било кој сожител, таков вид духовен углед каков што бараат денешните свештеници : "А вие немојте да се наречувате учители, зашто еден е вашиот Учител- Христос, а вие сте сите браќа" (Мт.23:8).

Нагиздените роби кои се носени од свештениците, епископите и другите свештени лица ги имаат своите основи во посебната облека носена од Мојсеевите свештеници и првосвештеници. Таа облека посочуваше кон совршениот карактер на Христа, и, како и со сиот закон, нејзината намена е сега исполнета. Всушност очајно е, што облеката која беше наменета да ја величи славата Христова, сега се користи да ја унапредува славата на луѓето кои ја носат, од кои некои признаваат дека не го прифаќаат Христовото воскресение па дури и постоењето на Бога.

Католичката идеја дека Марија е еден свештеник е сосема погрешна. Нашите барања се во името на ХРИСТА, не Марија (Јв.14:13,14; 15:16; 16:23-26). Христос е нашиот единствен Голем свештеник, не Марија, Исус ја прекори Марија кога се обиде да го натера да направи работи за други (Јв.2:2-4). Бог, не Марија, ги носи луѓето кон Христа (Јв.6:44).

Ова, исто така, беше дел од законот Мојсеев (Бро.18:21), каде што Евреите требаше да даруваат една десетина од своите средства на свештеничкото племе на Левитите. Бидејќи сега нема човечко свештенство, не може повеќе да биде обврзно плаќањето десеток на ниеден црковен старешина. Повторно, една лажна идеја (во овој случај таа се однесува на свештениците) одведе кон друга (т.е. десетокот). На Бога не Му се потребни нашите понуди, бидејќи се Му припаѓа (Пс.49:8-13). Ние само му враќаме Бога она што ни дал. (1Лет.29:14). Невозможно е да добиеме спасение како исход на нашите материјални понуди пр. со парични средства. Во благодарност за Божјиот голем подарок за нас, ние не треба да понудиме само десеток од нашите пари, туку целиот наш живот. Павле даде пример за тоа, вистински применувајќи го проповеданото: "подајте ги телата ваши во жртва жива, света и благоугодна на Бога, и тоа ќе биде вашата духовна служба" (Рим.12:1).

Еврејскиот закон групира одредени меса за нечисти, една пракса присвоена од некои вероисповеди денес, посебно во однос на свинското. Поради Христовото отстранување на законот, на крстот, "никој нека не ве осудува за јадење или пиење" (Кол.2:14-16). Така Мојсеевите заповеди кои се однесуваа за тие работи се отстранети, бидејќи се појави Христос. Тоа беше тој према кого посочуваше 'чистата' храна.

Исус јасно објасна дека ништо што човекот јаде не може духовно да го оскврни; она што излегува од срцето го прави тоа (Мк.7:15-23). "Говорејќи го ова, Исус ја објави сета храна за 'чиста' " (Мк.7:19 N.I.V.). Петар беше поучен на истата лекција (Дела 10:14,15), како и Павле: "Знам и уверен сум преку Господа Исуса Христа дека нема ништо нечисто само по себе" (Рим.14:14). Порано, Павле мислеше дека одбивањето на одредени меса беше знак на духовна слабост (Рим.14:2). Нашиот став кон месото "не не приближува кон Бога" (1Кор.8:8). Најобвинително во сето тоа е предупредувањето на христијанските апостати дека ќе ги научат луѓето на "воздржување од јадења, што ги создал Бог, верните да ги јадат со благодарност и оние, што ја познаа вистината" (1Тим.4:3).