9.4 BİZİM TEMSİLCİMİZ OLARAK İSA

Hayvan kurbanların, günahkâr insanları tam olarak temsil etmediğini gördük. İsa, her hususta olmak üzere, bizim temsilcimiz idi: "kendi kardeşlerine (her yönden) benzer yapıldı" (Heb. 2:17). "O herkes için ölümü tattı" (Heb. 2:9). Bir günah işlediğimizde - örneğin kızdığımızda - Tanrı bizi "Mesih’in hatırı için" bağışlayabilir (Eph. 4:32). Çünkü Tanrı bizi, günaha ayartılmaya çalışılmış (örneğin kızgın olmak için), ama her ayartılmanın üstesinden gelmiş, bizim gibi bir insan olan Mesih’le karşılaştırabilir. Bu nedenle bizim temsilcimiz olarak Mesih, Tanrı’nın kendi doğru kurallarını desteklerken onun aracılığı ile lütfunu gösterebildiğidir.

Eğer İsa, sadece insan özyapısında olmak yerine Tanrı olsaydı, bizim temsilcimiz olamazdı. Bu, bir yanlış görüşün diğerine yol açtığı durumun diğer bir örneğidir. Bundan dolayı, din bilimciler, Mesih’in ölümünü açıklamanın birçok karmaşık yollarını geliştirdiler. Sapkın Hıristiyanlığın yaygın görüşü; insanın günahlarının onu, Tanrıya karşı kendisinin ödeyemeyeceği bir borç içine soktuğu şeklindedir. Bu durumda, İsa çarmıhta dökülen kendi kanı aracılığı ile her inançlının borcunu temizledi. Çoğu Müjde salon vaizi bunu şu şekilde ifade etmektedir: "O, bizler hepimiz, şeytan tarafından kurşuna dizilmek üzere bir duvarın dibine dizilmişiz gibi idi. O zaman İsa araya fırladı; şeytan bizim yerimize onu vurdu, böylece bizler şu anda serbestiz".

Bu ayrıntılı teoriler, herhangi sağlam bir İncil desteğinden yoksundur. Burada şu şekilde açık çelişki vardır: eğer Mesih bizim yerimize ölmüşse, o zaman bizim ölmememiz gerekirdi. Halen insan özyapısına sahip olduğumuza göre, halen ölmeliyiz. Günahtan ve ölümden kurtuluş, en sonunda karar gününde (bize ölümsüzlük bahşedildiğinde) ortaya çıkacaktır. Biz bunu, Mesih öldüğü zaman ele geçirmedik. Şeytanın onu yok etmesi yerine, Mesih’in ölümü şeytan’ı etkisiz hale getirdi (Heb. 2:14).

İncil, kurtuluşun Mesih’in ölümü ve dirilişi aracılığı ile mümkün olduğunu öğretir; sadece onun ölümü ile değil. Mesih bir kez "bizim için öldü". İkame teorisi, onun her birimiz için kişisel olarak ölmüş olduğu anlamına gelmektedir.

Eğer İsa kendi kanıyla bir borç ödemişse, bizim kurtuluşumuz bir hak olarak bekleyebileceğimiz bir şey olur. Eğer biz Mesih’in kurban edilmesini bir borç ödemesi olarak anlarsak; aslında kurtuluşun Tanrı’nın merhameti ve bağışlayıcı ile ortaya çıkan bir armağan olduğu hususu, göz ardı edilmiş olur. Keza o, İsa’nın fiziksel olarak kanını gördüğünde sakinleşmiş olan kızgın bir Tanrı ortaya koyar. Yine de biz tövbe ettiğimizde Tanrı’nın gördüğü, bizim temsilcimiz olarak O’nun oğludur; ki biz, Mesih’in kanını bir tılsım olarak kendimizle birleştirmek yerine, onu taklit etmeye çalışıyoruz. Birçok ‘Hıristiyan’ ilahileri ve şarkıları, bu alanda inanılmaz bir miktarda yanlış öğreti içerir. Yanlış öğretilerin çoğu, mantıklı İncil öğretimi yerine, müzik aracılığı ile zorla insanların belleklerine sindirilir. Biz şu ana kadar bu tür beyin yıkamaları gözlemiş olmalıyız.

Şurası fecidir ki, "Mesih bizim için öldü"(Rom. 5:8) şeklindeki basit sözcükler, Mesih’in bizim yerimize öldüğü anlamı gibi fena halde yanlış anlaşıldı. Rom. 5 ve 1 Cor. 15 arasında birçok bağlantılar vardır (örneğin, Rom 5:12 = 1 Cor. 15:21 ; Rom. 5:17 = 1 Cor. 15:22). "İsa bizim için öldü (Rom. 5:8) ifadesi de "İsa bizim günahlarımız uğruna öldü (1 Cor. 15:3) ifadesine uymaktadır. Onun ölümü, günahlarımızın bağışlanmasını elde edebilmemize bir çıkar yol yaratmak içindi; ki bu, "Mesih bizim için öldü" anlamındaydı. "için" sözcüğü, mutlaka ‘yerine’ anlamına gelmez. Mesih, "bizim günahlarımız için" öldü; onların "yerine" değil. Bundan dolayı, Mesih bizim için "şefaat dileyebilir" (Heb. 7:25) - ‘bizim yerimize’ değil. Hem Heb. 10:12’de ve hem de Gal. 1:4’de "için" sözcüğü ‘yerine’ anlamında değildir.