4.3 İNSANIN RUHU

Birçok kişinin zihnindeki can ve ruh kavramları arasında talihsiz bir karışıklık vardır. Bu, bazı dillerde ve İncil çevirilerinde can ve ruh sözlerinin tek bir karşılığı olması gerçeği, bu durumu daha da kötüleştirir. Temel olarak kişiye ilişkin bütün unsurları ifade eden ‘can’, bazen ‘ruh’u da ifade edebilir. Bununla beraber, İncilde kullanıldığı kadarıyla, normalde ‘can’ ve ‘ruh’ sözcüklerinin anlamları arasında, bir farklılık vardır; ruh ve can ‘birbirinden ayrılabilir’ (Heb. 4:12).

‘Ruh’ için İbranice ve Yunanca sözcükler (sırasıyla ‘Ruach’ ve ‘Pneuma’), aşağıdaki şekillerde de tercüme edilebilirler:

Yaşam
Zihin
Nefes
Ruh
Rüzgâr

‘Ruh’ kavramını, Konu 2.1’ de inceledik. Tanrı kendi ruhunu, insanı da içeren doğal yaratılışı sürdürmek üzere kullanır. Bu bakımdan, insanın içinde olan Tanrı’nın ruhu, onun içindeki yaşam gücüdür. "Ruhsuz beden ölüdür" (james 2:26). "Tanrı, yaşam nefesini (ruh) içine (Ademin burnuna) üfledi; ve insan yaşayan bir can (yaratık) oldu" (Gen. 2:7). Eyüp, "Tanrı’nın ruhu benim burun deliklerimdedir" demektedir (Job 27:3 krş. Is. 2:22). Böylelikle, içimizdeki yaşamın ruhu doğumda bize verilir; ve bedenimiz canlı kaldığı sürece bizimle kalır. Tanrı’nın ruhu herhangi bir şeyden geri çekildiğinde, o anında ölür - ruh yaşam gücüdür. Eğer Tanrı, "ruhunu ve nefesini kendinde toplarsa; bütün bedene sahip canlılar beraberce ölür; ve insan tekrar toprağa geri döner. Eğer sen şu anda anlayışa sahipsen, bunu dinle" (Job 34: 14-16). Son cümle yine insanın gerçek özünün görünümünün uzlaşmak için çok ters bulunduğunun ipucu vermektedir.

Tanrı kendi ruhunu ölümde bizden aldığında; sadece bedenimiz değil, bütün bilincimiz de durur. Bunun Davut tarafından değerlendirilmesi, onu, insan kadar zayıf yaratıklardan çok Tanrı’ya güvenmeye yöneltir. Ps. 146: 3-5 İnsancılık (hümanizm) görüşlerine güçlü bir karşı çıkmadır:

"Ne prenslere ve ne de kurtarıcılığı olmayan insanoğluna güvenin. Onun ruhu çıkar ve o, yere (yaratıldığımız toprağa) döner; aynı günde onun düşünceleri yok olur. Kurtuluşu için Yakup’un Tanrısına sahip olana ne mutlu" .

Ölümde, "Toprak, önceden olduğu yeryüzüne dönecek; ve ruh da onu veren Tanrı’ya geri dönecek" (Ecc. 12:7). Tanrının, ruhu vasıtasıyla her yerde hazır olduğunu daha önceden göstermiştik. Bu anlamda, "Tanrı ruh’tur (Jn. 4:24). Öldüğümüzde, "son nefesimiz" içimizdeki Tanrı’nın ruhunun bizden ayrılması anlamındadır. Bu ruh, her tarafımızda bulunan Tanrı’nın ruhu tarafından absorbe edilir; bu şekilde ölümde, "ruh Tanrı’ya geri dönecektir".

Tanrı’nın ruhu tüm yaratılışa güç verdiği için, ayni ölüm süreci hayvanlar için de olur. İnsanlar ve hayvanlar içlerinde aynı ruh’a ya da yaşam gücüne sahiptirler. "İnsanoğullarının başına gelenler, hayvanların da başına gelir. Başlarına gelen şey tamamıyla birdir: biri ölürken, diğeri de ölür. Evet, hepsi tek (yani, aynı) soluğa (ruha) sahip. Bu yüzden, bir insan bir hayvanın üzerinde hiçbir üstünlüğe sahip değil" (Ecc. 3:19). Burada yazar; insanların ve hayvanların ruhları’nın gittikleri yerler arasında önemli bir farklılık olmadığını söyleyerek devam etmektedir (Ecc. 3:21). İnsanların ve hayvanların ayni ruha sahip olma ve ayni ölümle ölme şeklindeki bu tanımlaması; önceden belirtilen hem insanların ve hem de hayvanların Tanrı’dan yaşam ruhuna sahip oldukları (Gen. 2:7 ; 7:15) ve her ikisinin de tufanda aynı ölümle yok olacakları şeklinde nasıl tanımlandığını ima eder gibi görünmektedir: "Yeryüzünde hareket eden bütün beden sahipleri öldü: hem kuşlar, sığırlar ve hayvanlar ve hem de yeryüzünde sürünen her şey ve her insan. Burunlarında yaşam nefesi (ruh) olanların hepsi… öldüler… yaşayan her şey yok edildi" (Gen. 7: 21-23). Önceden incelenen Ps. 90:5 ‘de ölüm’ün tufana nasıl benzetildiğine dikkat ediniz. Yaratılış 7. bölüm’deki kayıt, insanın aynı sınıftan olduğunu temel terimlerle açıkça göstermektedir: "tüm bedenliler…yaşayan her şey". Bu, insanın diğer canlılarınki gibi aynı yaşam ruhuna sahip olmasından dolayı böyledir.