Dygresja 31: Wymagany poziom wiedzy przed przyjęciem chrztu

Wielu czytelników spotka się z tym, co głoszą kościoły ewangeliczne, które utrzymują, że wiedza nie ma znaczenia dla zbawienia i tylko wyznanie słowne "Ja wierzę, że Jezus Chrystus jest Synem Boga" jest podstawowym wymogiem dla zbawienia. Na pierwszy rzut oka wydaje się, że tak jest, gdyż tak opisane są nawrócenia ludzi w Dziejach Apostolskich. Odnosi się to również do pojęć "miłości" i "tolerancji", które są duchem naszego czasu. W tym rozdziale szczegółowiej zajmiemy się ważnością wiedzy.

Dlaczego tak szybko?

Nie ma wątpliwości po szybkim przeczytaniu Dziejów Apostolskich, że odniesiemy wrażenie iż wiele chrztów przeprowadzonych było po krótkim zapoznaniu z podstawami Ewangelii i po wyznaniu wiary w Chrystusa Syna Boga. Wyznanie tylko 4 słów: "Ja wierzę w Chrystusa" jest oczywiście bez znaczenia i nie jest drogą do zbawienia - większość "Ewangelistów" przyzna, że w umyśle osoby wypowiadającej te słowa, aby miały one dla niej znaczenie, musi istnieć pewien poziom wiedzy, aby zdać sobie sprawę ze znaczenia tych słów. Nietrudno to ustalić. Trudno jest utrzymywać, że fragmenty, w których mowa jest o wyznaniu wiary w Chrystusa jako Synu Boga udowadniają, że wypowiedzenie tych słów jest wszystkim, co jest potrzebne dla zbawienia. Zdrowy rozsądek mówi, że samo wypowiedzenie krótkiego zdania w oderwaniu od naszych uczuć i wierzeń nie może skierować nas na drogę do zbawienia. Następujące uwagi mogą być pomocne w wyjaśnieniu tych wydających się na pierwszy rzut oka szybkich nawróceń.

- Zapisy w Dziejach jak i w większości Pisma są bardzo skondensowane. Ciekawe jest przeczytanie kilku mów w Dziejach Apostolskich i zapisania czasu, którego potrzebowaliśmy na to; Oczywiste jest, że w rzeczywistości trwało to dłużej, łącznie z tym co nie zostało spisane. Oto kilka przykładów:

Przeczytanie na głos obrony Pawła w Jerozolimie zajmuje 4 minuty (Dz 22); przed Feliksem 1 minutę; przed Agrypą 4 minuty, zielonoświątkowe przemówienie Piotra zajmuje 4 minuty; do Korneliusza 3 minuty; mowa Pana po nakarmieniu pięciu tysięcy (J 6) 6 minut; kazanie na górze 18 minut; nauczanie Piotra w Dz 3:12/26 zajmuje około 2 minut; w rzeczywistości potrzeba było dużo czasu na to, aby to co głosił usłyszeli "kapłani i dowódca straży świątynnej oraz Sadyceusze" (Dz 4:1).

Tak więc fakt, że nie wspomina się o dłuższych "pouczenich" tych, którzy przyjmowali chrzest, nie jest dowodem na to, że nie miało to miejsca. Argument, który opiera się na przemilczeniu, jest argumentem bardzo wątpliwym.

- Posiadanie "(cudownego) daru wiedzy ... widzenia ducha (umysłu)" umożliwiało wczesnym głosicielom, dokładne odczytanie umysłów tych, do których mówili. Tak więc sprawdzenie poziomu wiedzy doktrynalnej, które wymagane jest dzisiaj, było niepotrzebne.

- Istnieją uzasadnione powody, żeby wierzyć, że masowy chrzest Żydów w Jerozolimie na początku chrześcijaństwa był czymś specjalnym. Nie ma zapisu mówiącego, że takie metody i ilość chrztów dokonywane były pó"niej w I wieku. Gdyby nawrócenia kontynuowane były na taką skalę, wówczas cała Jerozolima stała by się chrześcijańska w ciągu paru lat. Ponieważ ludzie ci byli Żydami, oznaczało by to, że posiadali dobrą znajomość Starego Testamentu i dróg Boga. Głębokość Listu Pawła do Hebrajczyków i Listu Piotra (również do Żydów), ukazują, że czytelnicy byli w stanie zrozumieć wiele aluzji czynionych do Starego Testamentu; Dziwne jest, że Paweł opisuje to, co mówi o Melchizedeku jako mleku słowa, skarżąc się, że nie może o nim mówić szczegółowiej, ponieważ są oni duchowo niedojrzali (Hbr 5:11,12). Wskazuje to na poziom ich wiedzy w czasie nawrócenia, ponieważ Paweł obwinia ich, że nie wzrośli za wiele od tego czasu. Wydaje się, że listy te zostały napisane początkowo do zborów Jerozolimy, większość których przyjęła chrzest w pierwszych dniach, o których mowa na początku Dziejów Apostolskich.

- Mamy nadzieję wykazać, iż głoszenie imienia Chrystusa i wyznanie opisane w Dziejach Apostolskich, równało się szczegółowemu rozumieniu doktryny.

- Wynika z Pierwszego Listu do Koryntian 1:17, że Paweł (i inni Apostołowie?) działał wspólnie z grupą aktywnych instruktorów i tych, którzy chrzcili, spędzał więc bardzo krótki czas w każdym miejscu, gdzie nauczał.

Imię Jezusa

Imię Boga mówi wiele o naukach o Nim i Jego drogach. Imiona i tytuły Boga wyrażają Jego charakter i cel. Imię Jezusa Chrystusa to nie tylko miano, zawiera głębszą naukę.

"Filip ... głosił im Chrystusa" (Dz 8:5), brzmi to tak jakby po prostu powiedział "Wierzcie w Chrystusa"; ale "Chrystus" określony jest w Dziejach Apostolskich 8:12: "Lecz kiedy uwierzyli Filipowi, który nauczał o Królestwie Bożym oraz o imieniu Jezusa Chrystusa, zarówno mężczy"ni jak i kobiety przyjmowali chrzest". Zwróć uwagę, że nie było to krótkie zdanie o Chrystusie; a głoszenie Chrystusa zawierało również doktrynę mówiącą o chrzcie. Z Ewangelii Św. Jana 6:40 dowiadujemy się, że wolą Boga jest "aby każdy kto widzi (rozumie) Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne"; Jezus pó"niej mówi: "jeśli kto chce pełnić Jego (Boga) wolę, pozna, czy nauka ta jest od Boga" (J 7:17). Tak więc poznanie doktryny - nauki oznacza to samo co "widzenie" Syna. Słowa Chrystusa "Zachowałeś moje słowo i nie zaparłeś się mego imienia" (Ap 3:8), ukazuje również, że słowo Chrystusa jest równoważne z Jego Imieniem. Chrystus pod natchnieniem cytuje Iz 42:4: "a Jego (Chrystusa) pouczenia wyczekują wyspy" jak i "w Jego imieniu narody nadzieję pokładać będą" (Mt 12:21), ponownie przyrównuje on swoje imię do Ewangelii głoszonej o Nim. Drugi i Trzeci List św. Jana mówi o wędrownych głosicielach "dobrze uczynisz zaopatrując ich na drogę, zgodnie z wolą Boga. Przecież wyruszyli w drogę dla imienia Jego" (3 J 6,7). Jest to aluzja do polecenia, które znajduje się w Ewangelii św. Marka 16:15,16 aby iść na cały świat i głosić Ewangelię; tak więc imię Chrystusa równa się Jego Ewangelii. Biblijnie wierzyć w Chrystusa oznacza przyjęcie chrztu: "Wszyscy bowiem dzięki tej wierze jesteście synami Bożymi - w Chrystusie Jezusie, bo wy wszyscy, którzy zostaliście ochrzczeni w Chrystusie przyoblekliście się w Chrystusa" (Ga 3:26,27). Paweł mówi, że to iż oni mają wiarę w Chrystusa zawierało naturalnie wyrażenie tej wiary w chrzcie. Tak więc wierzenie w Chrystusa jest procesem zrozumienia, po którym następuje posłuszeństwo a nie krótkie wyznanie "Ja wierzę w Chrystusa". Potwierdza to Ewangelia według św. Jana 6: 35: "Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie". Czyli wierzenie w Chrystusa oznacza przyjście do Niego - ukazuje to, że wiara jest procesem.

Głoszenie "Chrystusa" zawierało serię nauk. Tak więc Łk 9:11 opisuje Chrystusa głoszącego Ewangelię Królestwa Bożego (Mt 4:23), podczas gdy odpowiedni zapis w Mk 6:34 określa Go, że głosi "wiele rzeczy". Ewangelia zawiera " wiele rzeczy" - nie jedynie krótkie zdanie o Chrystusie, które można wypowiedzieć w minucie. Tak więc czytamy " w tym mieście głosili Ewangelię i pozyskali wielu" (Dz 14:21), co oznacza głoszenie i nauczanie. Nie używano by takiego języka, gdyby Ewangelia była prostymi kilkoma zdaniami. Nauczanie Pawła w Berei skończyło się tym, że ludzie badali pisma codziennie (Kopie Starego Testamentu z synagog?), aby sprawdzić codziennie to, co Paweł im głosił (Dz 17:11). Ewangelia głoszona przez Pawła była oparta na Starym Testamencie i właśnie dlatego, że ludzie badali Biblię po usłyszeniu go, uwierzyli. "wielu też z nich uwierzyło" (Dz 17:12). Kiedy mamy do czynienia z lud"mi, którzy nie znają dobrze Biblii i nie badają jej codziennie po przeprowadzonej dyskusji, nie ma w tym nic zaskakującego, że czas potrzebny na naukę jest o wiele dłuższy niż w pierwszym wieku. Werset: "każdy, kto wierzy, że Jezus jest Mesjaszem, z Boga się narodził" (1J 5:1), odpowiada wersetom takim jak "ze swej woli zrodził nas przez słowo prawdy" (Jk 1:18). "Jesteście Bogiem ponownie do życia powołani ... dzięki słowu Boga ... właśnie to słowo ogłoszono wam jako Dobrą Nowinę" (1P 1:23,25). Wskazuje to, iż wierzenia, że Chrystus jest synem Boga jest skrótem dla zrozumienia, że Ewangelia zawiera słowo Boga.

Król Królestwa.

Kładzenie nacisku na "wiarę w Chrystusa" nabiera większego znaczenia, gdy zrozumiemy, że tytuł "Chrystus" może być odczytywany w niektórych miejscach jaki synonim Królestwa Chrystusa. Pan nasz powiedział faryzeuszom, że nie muszą oczekiwać Mesjasza, żeby przyszedł. Stoi on między nimi. Powiedział to tymi słowami: "Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest" (Łk 17:21), z czego widać, że "Królestwo" utożsamiane jest z Królem Królestwa. Jan głosząc, że Królestwo Boże jest blisko, nawiązuje wobec tego do objawienia się Chrystusa. Kamień uderzający posąg Nabuchodonozora przedstawia Królestwo Boże (Da 2:44); to właśnie kamień / Królestwo "zetrze i zniweczy ... wszystkie te królestwa", co ukazuje, że kamień jest królestwem w czasie, gdy uderza o posąg oraz po jego zniszczeniu. W podobny sposób przypowieść Ezechiela o cedrze opisuje "młodą latorostkę", która zostaje ułamana i wszczepiona, tak że staje się ogromnym drzewem, "będzie pod nimi mieszkać wszelkie ptactwo i wszystko, co ma skrzydła" (Ez 17:22,23). Musi to nawiązywać do Chrystusa, do "latorostki" z Księgi Izajasza 53:2; istnieje oczywisty związek pomiędzy Jego przypowieścią o nasieniu musztardowym, do którego porównane jest Królestwo Boże a małym nasieniem, z którego wyrosło wielkie drzewo, pod którym mogą żyć wszystkie ptaki. Związek pomiędzy słowem Królestwo a samym Jezusem ukazuje, że widział on siebie jako żyjące słowo Królestwa. W świetle powyższego staje się zrozumiałe, że wierzenie w Chrystusa i wierzenie w pełną Ewangelię Królestwa Bożego są równoznaczne.

Co to jest Ewangelia?

Przedyskutujemy w szczegółach pytanie, co było podstawową nauką dla wiernych I wieku. Należy zwrócić uwagę, że istniała nauka w czasach Starego Testamentu, która odpowiadała naszemu wyznaniu wiary. Innym ważnym czynnikiem, o którym należy pamiętać jest to, że istnieli bracia, którzy mieli dar proroctwa - "wypowiadania" bezpośrednich objawień pochodzących od Boga pod natchnieniem. Istnieją prawdy, aby wierzyć, że niektóre z tych natchnionych wypowiedzi zostały dodane do systemu nauk czasu dzisiejszego.

Nauka

Paweł mógł powiedzieć, że ci ze zboru rzymskiego "(usłuchali) usłuchaliście serca sposobu onej nauki, którejście się poddali" (Rz 6:17) przed przyjęciem chrztu. Greckie słowo, które zostało tutaj przetłumaczone jako "onej" jest tym samym słowem przetłumaczonym jako "przykład" i "wzór", tak jakby to odnosiło się do systemu nauki przyjętego w innym miejscu. Nawiązanie Pawła do tego, wskazuje na ważność zrozumienia określonego systemu nauki przed chrztem oraz że nie było to tylko krótkimi oświadczeniami, które wypowiadano przed przyjęciem chrztu. Niektóre ze zborów miały "kształt pobożności, ale się skutków jej zaparli" (2Tm 3:5). Możliwe iż sugeruje to, że trzymali się oni podstawowych nauk wiary, ale nie dostrzegali prawdziwej mocy prawdy w swoim codziennym życiu. Paweł mógł przypomnieć Galatom, że "Jezus przedtem był wymalowany i między wami ukrzyżowany" (Ga 3:1). Greckie słowo określające "wymalowany - czy nakreślono obraz", dosłownie oznacza "odmalowany w słowie pisanym", tak jakby wstępne pouczenie Galatów dokonane było w formie spisanego podręcznika instrukcji.

Określając naukę zmartwychwstania Paweł mógł powiedzieć: "przekazałem wam ... to co przejąłem; że Chrystus umarł ... " (1Kor 15:3). Ukazuje to, że otrzymał objawienie tego i przekazał jako naukę, którą należy przyjąć za podstawową. W Drugim Liście św. Piotra 2:21,22 czytamy: "Lepiej bowiem było by im nie znać drogi sprawiedliwości, aniżeli poznawszy ją odwrócić się od podanego im świętego przykazanie ... świnia umyta (w czasie chrztu) (powróciła) do kałuży błota". Tutaj "drogi i święte przykazanie", które zostały podane im, utożsamione są z obmyciem w czasie chrztu tak, jakby droga i przykazanie znane były przedtem. Wykazaliśmy, że nie było tylko jednego przykazania, które należało zrozumieć przed chrztem; dlatego też przykazanie w liczbie pojedynczej może sugerować, że był to system nauk wyra"nie określonych, które należało zrozumieć przed chrztem. Istnieje kilka fragmentów, które mówią o "otrzymaniu" nauki i "Ewangelii": Ga 1:9,12; Flp 4:9; Kol 2:6; 1Tes 1:6; 2:13; 4:1). Potwierdza to, że "Ewangelia" zawarta była w określonym systemie nauk, który najpierw otrzymali Apostołowie, a potem ci, którym ją głoszono.

Wiara

Juda również mówi o tym, aby "bojowali" o wiarę raz świętym podaną (Jud 3). "Wiara" jest utożsamiona z "systemem nauk", który im przekazano przed przyjęciem chrztu i był to zwrot w słowniku pierwszego wieku, który określał system nauk. Napomnienie Pawła "trzymajmy wyznanie nadziei nie chwiejące się; (boć wierny jest ten, który obiecał;)" (Hbr 10:23). Może to nawiązywać do ich publicznego pozostawania w "wierze" przed przyjęciem chrztu. Zachowanie "onej wiernej mowy" (Tt 1:9) początkowo odnosiło się do wyznania wiary, której na początku nauczano. "Wspólna wiara" (Tt 1:4) ukazuje, że system nauki podzielany był przez wszystkich wierzących. Była tylko "jedna wiara" (Ef 4:5). "Wiara" i imię Chrystusa połączone są w Dziejach Apostolskich 3:16. Widzieliśmy, że imię Chrystusa jest inną nazwą tej samej nauki zawartej "w wierze". Zarówno jeżeli chodzi o praktykę (1Tm 6:10) i naukę (1Tm 4:1). Paweł ostrzegał, że niektórzy "odstaną ... od wiary". Pierwszym krokiem odstępstwa jest powiedzenie, że niemożliwe jest określenie "wiary".

Sprawy praktyki.

Sprawy praktyki były również częścią systemu nauki. "Wiara w Chrystusa" również obejmowała to, co Paweł mówił "o sprawiedliwości i o wstrzemię"liwości i o przyszłym sądzie" (Dz 24:24,25). Paweł mówi o tym w jaki sposób łamać chleb i o nauce dotyczącej zmartwychwstania : "Ja bowiem otrzymałem od Pana to, co wam przekazałem" (1Kor 11:23). Wydaje się, że było więcej praktycznych spraw, które Paweł rozszerzył tak, że zawierały naukę o miejscu sióstr w zborze: "Pochwalam was ... jak wam przekazałem, zachowujecie tradycje. Chciałbym, żebyście wiedzieli, że ... mężczyzna zaś jest głową kobiety ..." (1Kor 11:2,3). Wskazuje to, że wyjaśnienia tych rzeczy powinny mieć miejsce przed chrztem i były częścią systemu nauki, na które kładziono nacisk w pierwszym wieku. Greckie słowo oznaczające "obrządek" jest również przetłumaczone jako "tradycje" w 2Tes 3:6 i 2:15, "abyście stronili od każdego brata, który postępuje ... nie według tradycji, którą przejęliście od nas ... stójcie niewzruszenie i trzymajcie się tradycji, o których zostaliście pouczeni, bąd" żywym słowem (natchnione proroctwo), bąd" za pośrednictwem naszego listu". Widać, jak ważne było trzymanie się systemu nauk i konieczne odsunięcie się od tych, którzy się mu nie podporządkowali: "przestrzegającym niezawodnej wykładni nauki, aby przekazując zdrową naukę mógł udzielać upomnień i przekonywać opornych (Tt 1:9).

Wiemy, że istnieli fałszywi prorocy we wczesnych zborach, którzy utrzymywali, że mają objawienia od Boga na temat nauk, jakie powinny być dodane do zaakceptowanego systemu nauk. Paweł podkreśla "wierną mowę" natchnionego objawienia nauki. (Tt 1:9; 3:8: 2Tm 2:11; 1Tm 4:9), która jest "przyjęcia godna" (1Tm 1:15; 4:9) - tzn. do systemu nauk zawierających "wiarę". Dlatego też Jan ostrzegał, aby nie "każdemu duchowi wierzcie (wierzyli)", który twierdził, że jest natchniony (1J 4:1).

Niektóre szczegóły

Podajemy kilka wyra"nych przykładów, gdzie głoszono inne nauki, niż proste wyznanie "wierzę w Chrystusa", a które stanowiły podstawę Ewangelii i należało je zrozumieć przed przyjęciem chrztu:-

- "Bóg sądzić będzie przez Jezusa Chrystusa ukryte czyny ludzkie według mojej Ewangelii" (tzn. tej którą Paweł głosił; Rz 2:16). Nauka mówiąca o sądzie i odpowiedzialności jest wobec tego "pierwszą zasadą" - zob. również Dz 24:25; Hbr 6:1,2.

- Obrzezanie jako konieczne dla zbawienia opisane zostało przez Pawła jako "inna Ewangelia" (Ga 1:6) czyli poznanie, że nie potrzebujemy przestrzegać Prawa Mojżeszowego, np. sabatu jest częścią zrozumienia prawdziwej Ewangelii.

- "Ewangelia Królestwa" mówi nie tylko o Chrystusie i jego nadchodzącym Królestwie; W Księdze Izajasza 52:7 (por Rz 10:15) czytamy o głosicielu Ewangelii, mówiącym o czasie, gdy zostanie powiedziane Syjonowi "Twój Bóg zaczął królować" - tzn. w Królestwie.

- Prawidłowe zrozumienie "pięknych stron" natury Chrystusa było sprawą pozostawania we wspólnocie (2J 7-10); właśnie dlatego Ewangelia mówi o "rzeczach" w liczbie mnogiej o Chrystusie (Dz 8:12). Nie wystarczy tylko powiedzieć, że wierzymy w Chrystusa.

- Ważność obietnic o Królestwie jest żywotną częścią Ewangelii; właśnie przez obietnice Ewangelia głoszona była Abrahamowi (Ga 3:8) i Izraelowi (Hbr 4:2). Paweł mówił o swoim głoszeniu obietnic danych Dawidowi jako o "nauce o tym zbawieniu" (Dz 13:23,26). Były więc żywotną częścią przesłania mówiącego o zbawieniu. Mówi on "My właśnie głosimy wam Dobrą Nowinę o obietnicy danej ojcom" (Dz 13:32).Podobnie w Liście do Rzymian 1:1-4: "Ewangelii Bożej... o Jego Synu - pochodzącym według ciała z rodu Dawida".

- Aby zrozumieć obietnice, musimy znać trochę historię Izraela. Przestudiowanie tego, co głosił Paweł w Antiochii w Dziejach Apostolskich 13 ukazuje, że zakreśla on historię Izraela kładąc specjalny nacisk na obietnice, podkreślając w jaki sposób zostały one spełnione w Jezusie.

- Jego głoszenie zostało oparte na historii Izraela i było jak moglibyśmy je nazwać "opisowe". Pod koniec ostrzega przed konsekwencjami na sądzie, które nastąpią w wyniku nie odpowiadania na słowo, które głosił (Dz 13:40,41). Treść tego, co głosił, była podobna.

Wnioski

Trudno jest przecenić wagę wszystkiego, co powiedziano powyżej. "Przykładaj się do czytania, zachęcania, nauki... w tych rzeczach się ćwicz... to bowiem czyniąc i siebie samego zbawisz, i tych, którzy cię słuchają" (1Tm 4:13-16). Wykaz ważnych nauk, jak te które podane są w Dodatku 1 tej książki oczywiście nie jest natchniony, ale autor uważa, że są one podsumowaniem wielu spraw, o których mówi Biblia a są one tym, co stanowi część "wiary", "tradycji" itp. Te rozważania, mamy nadzieje, że ukazały iż istnieje potrzeba systemu nauk, które wszyscy akceptujemy i powinniśmy być im posłuszni. Zawartość takiego systemu nauk, powinna zawierać instrukcję dla kandydatów do przyjęcia chrztu i uczciwe jest, aby sprawdzić poprzez dyskusję, która ma miejsce przed zanurzeniem, że całkowicie rozumieją to, co ich uczono. Często zachęca się wiernych, aby trzymali się wiary wówczas, gdy mają kłopoty. "Trwa mocny fundament Boży". Nasze obeznanie z pierwszymi zasadami, z cudownym sposobem spójności pełnego celu Bożego, powinno zachęcić nas. Jedynie przez regularne głoszenie i ciągłe badanie tych rzeczy uzyskamy korzyści i głęboką pewność i tak samo jak Paweł w godzinie ciemności i opuszczenia możemy powiedzieć: "W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem... wiem, komu uwierzyłem, i pewien jestem, że mocem jest ustrzec mój depozyt, aż do owego dnia" (2Tm 4:7; 1:12).

ODNOŚNIK: WYZNAWANIE PANA JEZUSA

"Jeżeli więc ustami swoimi wyznajesz, że Jezus jest Panem i w sercu swoim uwierzysz, że Bóg Go wskrzesił z martwych - osiągniesz zbawienie" (Rz 10:9).

Należy poczynić następujące uwagi:

- Pokazaliśmy, że Pan Jezus jest prawdopodobnie synonimem całego systemu nauk zawierających rzeczy mówiąc o "Królestwie Bożym oraz o imieniu Jezusa Chrystusa" łącznie z chrztem (Dz 8:5 por. w 12). "Wyznanie", o którym mówi Paweł, mogło mieć miejsce podczas chrztu. Nawiązywałby w takim przypadku do Mk 16:16 "Kto uwierzy (por. wyznanie ustne) i przyjmie chrzest (por. wstawanie razem z Chrystusem z martwych) będzie zbawiony".

- Aby zrozumieć zmartwychwstanie Chrystusa, musimy posiadać wiedzę o tym, co Biblia głosi na temat piekła i natury człowieka.

- List do Rzymian 10:8,9 odpowiada wersetowi 13: "Albowiem każdy, kto wezwie imienia Pańskiego będzie zbawiony". Paweł opisany jest jako przyjmujący chrzest i wzywający imię Pana (Dz 22:16); tylko przez chrzest możliwe jest wejście w imię Pana (Mt 28:19).

- Ponieważ Paweł podkreślił wagę chrztu kilka rozdziałów wcześniej w Liście do Rzymian 6, niemożliwe jest, aby teraz w rozdziale 10 głosił, że jest on niepotrzebny dla zbawienia.

- Rz 10:9 poprzedzony jest wersetami 6:8: "Nie mów w sercu swoim: któż zdoła wstąpić do nieba?... Któż wstąpi do Otchłani... . Słowo to jest blisko ciebie, na twoich ustach i w sercu twoim. A jest to słowo wiary, którą głosimy". "Słowo wiary" było więc tym, co należało wyznać i utożsamione jest z "Jezus jest Panem" w wersecie 9. Widzieliśmy, że "wiara" odnosiła się do całego systemu nauk, które zawierała Ewangelia. Paweł cytuje z Księgi Powtórzonego Prawa "Gdyż polecenie to, które ja ci dzisiaj daję, ... nie jest w Niebiosach... I nie jest za morzem... gdyż słowo to jest bardzo blisko ciebie." Wydaje się, że interpretuje on "słowo... polecenie" jako odnoszące się do Chrystusa. Tak samo, gdyby Izrael dotrzymał słowa, byłby błogosławiony (Pwt 30:16), tak też i nowy Izrael, gdyby uwierzył w słowo o Chrystusie, byłby zbawiony. Wyznanie słowne Chrystusa odpowiada zgodzeniu się z nauką o Chrystusie. "Jeśli będziesz słuchał głosu Boga swego" (Pwt 30:10), odpowiada zapisowi Listu do Rzymian (10:9). "Jeżeli więc ustami swoimi wyznasz, że Jezus jest Panem". Taka współzależność ukazuje, że "Jezus jest Panem" jest tytułem podsumowującym podstawowe nauki słowa Bożego.