7.1 İSA HAKKINDA ESKİ AHİT KEHANETLERİ

Konu 3, insanların kurtuluşu hakkında Tanrı’nın planı’nın nasıl İsa Mesih’in etrafında toplandığını açıkladı. O’nun Havva, İbrahim ve Davut’a vaatlerinin hepsinde, onların gerçek soyundan gelen olarak İsa’dan söz edildi. Gerçekten, Eski Ahit’in tümü, İsa ve onun hakkındaki kehanetlere işaret etmektedir. İsrailin İsa’dan önce itaat etmek zorunda olduğu Musanın şeriatı, sürekli olarak İsa’ya işaret etmektedir: "Şeriat, bizi Mesih’e götürmek için eğiticimiz oldu"(Gal. 3:24). Bu nedenle, Fısıh bayramında, kusursuz bir kuzu kurban edilmek zorundaydı (Ex. 12: 3-6); ki bu İsa’nın kurban edilmesini temsil ediyordu: "Dünya’nın günahını ortadan kaldıran Tanrı’nın Kuzusu" (Jn. 1:29 ; 1 Cor. 5:7). Kurban edilen tüm hayvanlar için gereksinim duyulan kusursuz durum, İsa’nın mükemmel karakterini ifade etmekteydi (Ex. 12:5 krş. 1 Pet. 1:19).

Başından sonuna kadar İlahiler kitabında ve Eski Ahit peygamberlerinde, Mesih’in ne gibi olacağı hakkında sayısız kehanetler vardır. Bunlar özellikle onun nasıl öleceğini tanımlamada odaklanırlar. Yahudi dini, sadece onların bu kehanetlere gerekli önemi vermemesinden dolayı ölebilen bir Mesih görüşünü kabul etmeyi reddeder. Şimdi de bu kehanetlerin bir kaçını sunalım:

Eski Ahit Kehaneti	Mesih’te Gerçekleşme
"Tanrım, Tanrım, beni niçin terk ettin?" (Ps. 22:1)	Bunlar, çarmıhtaki İsa’nın gerçek ) sözleridir (Mt. 27:46).
"Ben halkın hor gördüğüyüm. Beni görenlerin hepsi alay etmek için bana gülerler: şunu diyerek kafa sallarlar,’O, kendisini kurtaracak Efendimiz Tanrı’ya güvendi; haydi onu kurtarsın" (Ps. 22: 6-8).	İsrail İsa’yı hor gördü ve onunla alay etti (Lk. 23: 35 ; 8:53). Onlar kafalarını sallayıp (Mt. 27:39) , o çarmıhta asılırken ‘Tanrı onu kurtarsın bakalım’ diyorlardı (Mt. 27:43).
"Dilim çenelerime yapıştı… Ellerimi ve ayaklarımı deldiler" (Ps. 22: 15,16)	Bu, Mesih’in çarmıhtaki susuzluğu ile gerçekleşti (Jn. 19:28). Ellerin ve ayakların delinmesi, kullanılan çarmıha germe’nin fiziksel yöntemini ifade etmektedir.
"Giysilerimi aralarında paylaşırlar. İç çamaşırlarım için kura çekerler" (Ps. 22:18).	Bunun tam olarak gerçekleşmesi Mt. 27:35’de bulunmaktadır
"Senin adını kardeşlerime ilân edeceğim" (Ps. 22:22).	Heb. 2:12’de, İsa’ya uygulanacak şekilde, kesinlikle bundan alıntı yapıldığına dikkat ediniz.
"Kardeşlerim arasında bir yabancıyım; ve annemin çocukları arasında bir ecnebiyim Çünkü senin evinin çabası beni yiyip bitirdi" (Ps. 69: 8,9).	Bu, İsa’nın, kendi Yahudi kardeşlerinden ve kendi ailesinden. yabancılaşması duygularını iyi tanımlamaktadır (Jn. 7: 3-5 ; Mt. 12: 47-49). Bundan, Jn. 2:17’de de alıntı yapılmıştır.
"Yiyecek yerine bana öd verdiler; ve ve susuzluğumda içmek üzere bana sirke verdiler" (Ps. 69:21).	Bunlar Mesih çarmıhta iken oldu (Mt. 27:34).
İşaya 53. Bölüm’ün tamamı, Mesih’in ölümü ve dirilişinin olağanüstü bir kehanetidir; ki onun her ayetinde açık seçik bir gerçekleşme vardı. Burada sadece iki örnek verilecektir:
"Kırkıcıları önünde dilsiz olan bir koyun gibi, böylesine o ağzını açmadı" (Is. 53:7).	"İsa, Tanrı’nın Kuzusu, kendi duruşması esnasında sessiz kaldı (Mt. 27: 12,14).
"O mezarını kötülerle beraber yaptı; ve ölümünde zengin adamla beraberdi" (Is. 53:9).	İsa, kötü suçlularla beraber çarmıha gerildi (Mt. 27:28); ama zengin bir adamın mezarına gömüldü (Mt. 27: 57-60).

Yeni ahit’in bize, Eski Ahit’in şeriat ve peygamberlerinin Mesih’i anlayışımızın temelini oluşturduğunu hatırlatması, küçük bir mucizedir. (Acts 26:22 ; 28:23 ; Rom. 1: 2,3 ; 16: 25,26). İsa’nın kendisi, eğer biz Musayı ve peygamberleri tam olarak anlamazsak, onu (İsayı) anlayamayacağımız hususunda uyardı (Lk. 16:31 ; Jn. 5: 46,47).

Musa’nın şeriatının Mesih’e işaret etmesi ve peygamberlerin onun hakkında kehanette bulunmaları, İsa’nın kendi doğumundan önce fiziksel olarak var olmadığı hakkında yeterli kanıt olmalıdır. Doğumundan önce, dünyaya gelmeden önce Mesih’in fiziksel olarak var olduğuna ilişkin yanlış öğreti, onun Havva, İbrahim ve Davut’un soyu (soyundan gelen) olduğu hakkındaki tekrarlanan vaatleri anlamsız bir hale getirir. Eğer o bu vaatlerin yapıldığı zamanda cennette zaten mevcut idiyse, Tanrı bu kişilere Mesih olacak bir torun vaat etmekle yanlış yapmış olurdu. Mt. 1 ve Lk. 3’de kaydedilen İsa’nın soy kütüğü, İsa’nın, Tanrı’nın vaatleri etmiş olduğu kişilere kadar gerilere uzanan nasıl bir soya sahip olduğunu göstermektedir.

Mesih’le ilgili olarak Davut’a edilen vaat, vaadin edildiği zamanda onun fiziksel olarak var oluşunu kabul etmez: "Senin bağırsaklarından dışarı çıkacak olan soyunu senden sonra kuracağım… Ben onun babası olacağım ve o benim oğlum olacak" (2 Sam. 7: 12,14). Buradaki gelecek zaman kipine dikkat ediniz. Tanrı’nın Mesih’in babası olacağı dikkate alındığında, Tanrı’nın oğlunun vaadin yapıldığı zamanki anda zaten var olması mümkün değildir. Ki, bu soy "senin bağırsaklarından dışarı çıkacaktır" ifadesi, onun Davut’un gerçek, fiziksel torunu olduğunu gösterir. "Efendimiz Tanrı, Davut’a gerçekle ant içti… Senin tahtına bedeninin semeresinden oturtacağım" (Ps. 132:11).

Süleyman vaadin ilk gerçekleşmesi idi; ama o bu vaadin yapıldığı sırada fiziksel olarak zaten var olduğu için (2 Sam. 5:14), Davut’un, Tanrı’nın oğlu olacak olan fiziksel bir soy’a sahip olacağı hakkındaki bu vaadin asıl gerçekleşmesi, Mesih’le ilgili olmalıdır (Lk. 1: 31-33). "Davut’a doğru bir soy sürgünü yetiştireceğim (Jer. 23:5) - yani, Mesih.

Benzer gelecek zaman kipi, İsa’yla ilgili diğer kehanetlerde de kullanılmaktadır. Dt. 18:18’deki "Sana (Musa’ya) benzer bir peygamber çıkaracağım (İsrail’e)" ifadesinden, (Acts 3: 22,23)’ de söz edilmektedir ki bu ‘Peygamber’i, İsa olarak tanımlamaktadır. "Bir bakire gebe kalacak ve bir oğul doğuracak ve onun adını ‘İmanuel’ (Tanrı bizimle) koyacak" (Is. 7:14). Bu, Mesih’in doğumunda açıkça gerçekleşti (Mt. 1:23).