3-9 معناي تعميد

يكي از دلايل فرو رفتن كامل در آب هنگام تعميد شباهتي است كه بين اين عمل و قرار گرفتن انسان در قبر وجود دارد. اين عمل ما را با مرگ مسيح پيوند زده و با نوعي "مرگ" به زندگي قبلي آكنده از جهل و گناه ما خاتمه مي‌دهد. خارج شدن از آب ما را به رستاخيز مسيح پيوند زده و به ما اين اميد را مي‌بخشد كه هنگام بازگشت وي، ما نيز رستاخيز كرده و زندگي جاودانه‌اي را آغاز مي‌كنيم. در اين مرحله ما زندگي جديدي را شروع كرده و به سبب پيروزي مسيح كه توسط مرگ و رستاخيز وي تحقق يافت، مي‌توانيم بر گناه غلبه كرده و به مرتبه معنوي والايي دست پيدا كنيم.

"هرگز! مگر نمي‌دانيد كه وقتي به مسيح ايمان آورديم و غسل تعميد گرفتيم، جزئي از وجود پاك او شديم و بامرگ او، طبيعت گناه‌آلود ما نيز مرد؟ پس حال كه قدرت گناه در ما نابود شده است، چگونه مي‌توانيم باز به زندگي گناه‌آلود سابق خود ادامه دهيم؟ هنگاميكه مسيح مرد، طبيعت كهنه ما هم كه گناه را دوست مي‌داشت، با او در آب تعميد دفن شد، و زماني كه خداي پدر با قدرت پرجلال خود، مسيح را به زندگي بازگرداند، ما نيز در آن زندگي تازه و عالي شريك شديم. بنابراين ما جزئي از وجود مسيح شده‌ايم. به عبارت ديگر، هنگامي كه مسيح بر روي صليب مرد، درواقع ما نيز با او مرديم، و اكنون كه او پس از مرگ زنده شده است، ما نيز در زندگي تازه او شريك هستيم و مانند او پس از مرگ زنده خواهيم شد." (روميان 5-6:3)

از آنجا كه رستگاري تنها از طريق مرگ و رستاخيز مسيح ميسر است، بنابراين جهت رستگار شدن ضروري است كه خود را به اين امور پيوند بزنيم. مرگ و رستاخيز نمادين مسيح كه از طريق تعميد صورت مي‌گيرد تنها راه ممكن براي انجام اين مهم است. مي‌بايست مجدداً خاطرنشان سازيم كه پاشيدن آب اين وجه نمادين را شكل نمي دهد. در تعميد "زندگي قبلي ما (روش زندگي) مصلوب مي‌شود" همانگونه كه مسيح به صليب كشيده شد (روميان 6:6). خداوند بوسيله تعميد "ما را با مسيح همراه ساخت" (افسسيان 2:5). بياد داشته باشيد كه پس از تعميد نيز هنوز فطرت ما بشري باقي مي‌ماند و بنابر اميال جسماني ما باقي مي‌مانند. پس از تعميد روند مصلوب شدن جسم ما آغاز مي‌شود، ولي اين روند ادامه مي‌يابد. عيسي به پيروانش گفته است كه صليب را هر روز بر دوش خود بكشند و از او پيروي كنند گويي كه بناست مصلوب شوند (لوقا 9:23 و 14:27) مصلوب شدن به همراه مسيح ساده نيست، ولي پيوستن به رستاخيز مسيح لذت و آرامش غيرقابل وصفي را در بردارد.

مسيح "با دادن خونش بر صليب صلح را براي بشريت" به ارمغان آورد (كولسيان1:20). "آرامش خداوند، آرامشي كه فكر انسان قادر به درك آن نيست." (فيليپيان 4:7) در اين رابطه مسيح وعده مي‌دهد: "من هديه‌اي نزد شما مي‌گذارم و مي‌روم. اين هديه، آرامش فكر و دل است. آرامشي كه من به شما مي‌دهم مانند آرامش‌هاي دنيا بي‌دوام و زودگذر نيست." (يوحنا 14:27) ارزش و لذت معنوي اين صلح و آرامش بسيار بيشتر از مشكلات و سختي‌هاي پيوستن به مسيح مصلوب است: "يقين بداريد كه هرقدر براي مسيح بيشتر زحمت ببينيم، از او تسلي و دلگرمي بيشتري خواهيم يافت." (دوم قرنتيان 1:5)

پي بردن به اين مسئله كه نفس طبيعي ما مرده و بنابراين عيسي همواره و در تمام آزمايش‌‌ها در كنار ما بوده و ما را همراهي مي‌كند، نوعي احساس آزادي برايمان بدنبال دارد. پولس نبي پس از سالهاي پر ماجرا و تجارب زياد، چنين عنوان نمود: "وقتي مسيح برروي صليب مصلوب شد، درحقيقت من نيز با او مصلوب شدم پس ديگر من نيستم كه زندگي مي‌كنم، بلكه مسيح است كه در من زندگي مي‌كند! و اين زندگي واقعي كه اينك در اين بدن دارم، نتيجه ايمان من به فرزند خداست كه مرا محبت نمود و خود را براي من فدا ساخت." (غلاطيان 2:20)

"وقتي تعميد مي گيرم، نشان مي‌دهيم كه بوسيله زنده شدن مسيح، از مرگ و هلاكت نجات يافته‌ايم... با تعميد يافتن در واقع به سوي خدا باز مي‌گرديم و از او مي خواهيم كه دلهايمان را از گناهان پاك سازد." (اول پطرس 3:21) زيرا پيوند ما با رستاخيز مسيح بسوي زندگي ابدي به ما نيز جاودانگي مي‌بخشد. با سيهم شدن در اين رستاخيز است كه نهايتاً رستگار مي‌شويم. عيسي اين مطلب را با كلماتي ساده چنين عنوان كرده است: "چون من زنده‌ام شما نيز خواهيد زيست." (يوحنا 14:19) پولس نيز گفت: "هنگاميكه دشمنان خود بوديم، او بوسيله مرگ فرزندش ما را با خود آشتي داد، پس اكنون كه دوستان خدا شده‌ايم و عيسي مسيح هم در قلب ما زندگي مي‌كند، چه بركات عالي و پرشكوهي به ما اعطاء خواهد كرد." (احيا، روميان 5:10)

بارها تاكيد شده است كه از طريق تعميد و پيوند با مرگ و رنج مسيح، و متعاقباً نحوه زندگي‌مان، به طور حتم در رستاخيز پرشكوه مسيح سهيم خواهيم بود:

- "اگر به خاطر مسيح زحمت ببينيم و در راه او كشته شويم، در آسمان، زندگي را با او از سر خواهيم گرفت. اين واقعيت مرا تقويت و تسلي مي بخشد. اگر فكر مي كنيم كه در اين دنيا، خدمت كردن به او بسيار دشوار است، خوبست بياييد به يادآوريم كه روزي فرا خواهد رسيد كه دركنار او خواهيم نشست و با او سلطنت خواهيم نمود." (دوم تيموتائوس 2:11،12)

- "همانگونه كه مسيح با مرگ روبرو شد، ما نيز همواره در خطر مرگ قرار داريم... مي‌دانيم همان خدا كه خداوند ما عيسي را پس را مرگ زنده كرد، ما را نيز مانند عيسي مسيح، زنده خواهد كرد تا به همراه شما به حضور او ببرد." (دوم قرنتيان 4:10،11،14)

- پولس گفت: "من مي خواهم درك كنم كه رنج كشيدن و مردن با او يعني چه. تا به هر قيمتي كه شده، بتوانم مانند كساني كه در روز قيامت زنده مي شوند، زندگي كاملاً جديدي بيابم و در تازگي و خرمي آن به سربرم." (فيليپيان 3:10،11 رجوع به غلاطيان 6:14)