1-9 اهميت حياتي تعميد

در فصول گذشته بارها به ضرورت و اهميت تعميد اشاره كرديم؛ تعميد نخستين گام در جهت فرمانبرداري از بشارتهاي كتاب مقدس است. در آيه عبرانيان 6:2 در مورد تعميد بعنوان يكي از مهمترين دكترين‌هاي بنيادي و پايه صحبت شده است. ما اين بحث را در انتهاي مباحث خود قرار داديم، زيرا تعميد صحيح فقط پس از فهم دقيق واقعيات بنيادي كتاب مقدس ميسر مي‌شود. اكنون بررسي مفاهيم كتاب مقدس را به پايان رسانده‌ايم؛ اگر بخواهيد از بشارتهايي كه انجيل از طريق عيسي مسيح ارائه مي‌كند بهره ببريد، بدون كوچكترين ترديدي بايد از بركات تعميد مستفيض شويد.

"نجات بوسيله يهود به اين دنيا مي‌رسد." (يوحنا 4:22) چراكه وعده رستگاري تنها به ابراهيم و ذريه وي داده شد. ما فقط از طريق تعميد به سوي مسيح مي‌توانيم در زمره ذريه ابراهيم قرار گرفته و از اين موهبت برخوردار شويم (غلاطيان 29–3:22).

عيسي صراحتاً به پيروانشان فرمان داده است: " به تمام دنيا سفر كنيد و تعاليم انجيل (كه در وعده‌هاي داده شده به ابراهيم آمده است - غلاطيان 3:8) را براي تمامي مخلوقات تبليغ نماييد. آنان كه ايمان داشته و تعميد شده‌اند، رستگار خواهند شد كساني كه ايمان بياورند و غسل تعميد بگيرند، نجات مي‌يابند."(مرقس 16:16). توجه به حرف ربط "و" نشان مي‌دهد كه ايمان به تعاليم كتاب مقدس براي رستگاري كافي نيست؛ تعميد براي فرد مسيحي صرفاً عملي مستحب نبوده بلكه واجب و پيش‌نياز رستگاري است. اين بدان معني نيست كه تعميد به تنهايي موجب  رستگاري ما مي‌شود، اطاعت مستمر از كلام خداوند در تمام طول زندگي نيز جهت رستگاري لازم است. عيسي براين مسئله تأكيد كرده است كه: "آنچه مي گويم عين حقيقت است. تا كسي از آب و روح تولد نيابد نمي تواند وارد ملكوت خداوند شود." (يوحنا 3:5)

تولد "از آب" اشاره به شخصي دارد كه از آب تعميد سر بيرون مي‌آورد؛ پس از اين عمل فرد بايد مجدداً از روح متولد شود. اين يك روند مداوم است: "دوباره متولد شدن... از پيام هميشه زنده خدا براي انسان." (اول پطر س 1:23) بنابراين از طريق پاسخ مداوم به كلام روح است كه از روح متولد مي‌شويم (به بخش 2-2 مراجعه كنيد).

ما "تعميد مي‌شويم و جزئي از مسيح مي گرديم." (غلاطيان 3:27)، و به سوي نام او(اعمال رسولان 19:5 و 8:16  و متي 28:19). توجه داشته باشيد كه ما به سوي مسيح تعميد مي‌شويم، نه بسوي Christadelphians و نه هيچ مجموعه بشري ديگري. بدون تعميد ما تحت حمايت مسيح نخواهيم بود و ازخودگذشتگي او براي رستگاري بشر شامل حال ما نخواهد شد (اعمال رسولان 4:12). پطرس در مورد اين واقعيت تمثيل زيبايي ارائه مي‌دهد: همانند كشتي نوح است، همانطور كه كشتي نوح او و خانواده‌اش را از جزايي كه بر سر گناهكاران نازل شد نجات داد، تعميد به سوي مسيح نيز پيروان عيسي را از مرگ ابدي رهايي مي‌بخشد (اول پطرس 3:21). ورود نوح به كشتي به ورود ما به آغوش مسيح از راه غسل تعميد تشبيه شده است. تمام كسانيكه بيرون كشتي بودند در طوفان جان سپردند؛ ايستادن در كنار كشتي يا دوستي با نوح مايه نجات و رهايي كسي نشد. تنها راه نجات و رستگاري جاي گرفتن در كشتي (آغوش مسيح) بود (هست). روشن است كه بازگشت مسيح كه به طوفان نوح تشبيه شده است.(لوقا 17:26،27)، نزديك است. به همين دليل ورود به آغوش مسيح (كشتي) از راه تعميد واجب و فوري است. كلمات بشري از بيان اهميت اين ضرورت قاصر و عاجز هستند؛ بيان انجيل و روايت ورود به كشتي در زمان نوح بسيار قوي‌تر و مستدل‌تر است.

مسيحيان نخستين به فرمان مسيح‌گران نهاده، به اقصي نقاط دنيا سفر كرده، تعاليم كتاب مقدس را تبليغ و ترويج كرده و به اجراي مراسم غسل تعميد پرداختند؛ در كتاب اعمال رسولان در مورد اين مسئله به تفصيل صحبت شده است. اهميت حياتي تعميد از آنجا آشكار مي‌شود كه طبق اين كتاب مردم بلافاصله پس از پذيرش تعاليم كتاب مقدس، تعميد مي‌شدند (مثلاً اعمال رسولان 8:12، 39-36، 9:18، 10:47، 16:15). زماني متوجه موضوع مي‌شويم كه به اين نتيجه برسيم كه بدون تعميد آموخته‌هاي ما از كتاب مقدس بيهوده و بي‌فايده است؛ تعميد گامي حياتي در راه رستگاري است. دربعضي از روايات مكتوب تحت الهام بيان شده است كه چگونه عليرغم بسياري از دلايل بشري براي به تعويق انداختن تعميد، و مشكلات بسيار برسر راه اجراي آن، اين عمل تا آنجا اهميت داشت كه مردم از هيچ تلاشي براي انجام آن، البته با كمك خداوند، دريغ نمي‌كردند.

زندانبان فيليپي يك روز با بزرگترين بحران در زندگي خود روبرو شد، يك زلزله شديد زندان‌هاي وي را فروريخت و از هم پاشاند. زندانيان فرصت فرار پيدا كردند در حاليكه فرار آنان به قيمت جان زندانبان تمام ميشد. ايمان وي به تعاليم كتاب مقدس آنگاه استوار شد، تاحدي كه "همان ساعت از شب تعميد يافت ... بلافاصله" (اعمال رسولان 16:33). او قطعاً بهترين بهانه را براي به تعويق انداختن غسل تعميد داشت. بدترين زلزله يونان در 3000 سال اخير، احتمال فرار تعداد بيشماري زنداني خطرناك از زندان و متعاقباً امكان اعدام زندانبان به سبب سهل‌انگاري در انجام وظيفه، عذر وي جهت تعويق غسل تعميد بود، ولي او به غسل تعميد به عنوان مهمترين عمل كل زندگي و حتي سرنوشت ابدي خود پي برده بود. بنابراين او برتمام مشكلات لحظه‌اي دنياي اطرافش (يعني همان زلزله)، فشارهاي كاري روزانه و وضعيت عصبي خود غلبه كرده و مورد غسل تعميد قرار گرفت. بسياري از كساني كه به دليلي در تعميد شدن شك دارند، مي‌توانند از آن مرد الهام بگيرند. انجام اين عمل توسط او نشانگر ايمان بسيار و درك بالا از كتاب مقدس است، مي‌دانيم كه چنين ايمان راستين و محكمي تنها از شنيدن كلام خداوند نشأت مي‌گيرد (روميان 10:17 - اعمال رسولان 17:11).

در آيات اعمال رسولان 40–8:26 در مورد يكي از مسئولين حكومتي اتيوپي صحبت شده كه هنگام گذر از كوير با يك ارابه مشغول مطالعه انجيل خود بود. او با فيليپ روبرو شد كه تعاليم كتاب مقدس را مفصلاً به او توضيح داد و به ضرورت تعميد اشاره كرد. از ديد بشري به نظر مي‌رسد كه در آن كوير خشك و بي‌آب اطاعت از فرمان تعميد شدن، امري محال باشد. ولي خداوند فرماني كه بعضي از مردم نتوانند اطاعت كنند، صادر نمي‌نمايد. "آنها در راه خود به يك بركه آب رسيدند" واحه‌اي كه تعميد يافتن در آن امكان پذير بود (اعمال رسولان 8:36). اين مسئله نشان ميدهد كه تعميد يافتن خاص اماكني كه دسترسي به آب زياد و كافي دارند، نيست. خداوند هميشه يك راهي عملي جهت اطاعت از فرامينش براي بندگان خويش فراهم مي‌آورد.

وجدان پولس نبي قوياً تحت تأثير وحي از مسيح قرار گرفته و او در اولين لحظه ممكن "برخاست و تعميد يافت" (اعمال رسولان 9:18). او نيز مي‌توانست مورد وسوسه قرار گرفته و تعميد خويش را به تأخير اندازد، موقعيت اجتماعي او و شرايطي كه بين يهوديان داشت مي‌توانست تعميد به سوي مسيح را برايش ناخوشايند جلوه دهد. اما اين ستاره فروزان آسمان يهوديت صحيح‌ترين و سريع‌ترين تصميم زندگي خويش را گرفت تا تعميد يابد و علناً شيوه گذشته زندگي خويش را نفي نمايد. او بعدها در مورد تصميم خويش مبني بر تعميد شدن اينگونه توضيح مي‌دهد: "اما اكنون همه اين امتيازات را كه روزگاري برايم بسيار باارزش بود، دور ريختم، تا بتوانم ايمان و اميدم را به مسيح ببينم. ولي، همه چيز در مقابل نعمت شناخت خداوندم عيسي مسيح ، بي‌ارزش است. بنابراين همه را كنار گذاشتم، چون براي من پشيزي ارزش ندارند، با اين هدف كه مسيح را داشته باشم. ولي برادران عزيز، من هنوز آنكه بايد باشم نيستم، اما تمام نيروي خود را صرف اين كار مي‌كنم، و آن اينكه گذشته را فراموش كنم و با انتظار و اميد به آنچه در پيش‌ است چشم دوزم، فرا مي‌خواند، و همه اينها در اثر فداكاريست كه مسيح براي ما انجام داده است." (فيليپيان 3:7،8،13،14)

اين زبان ورزشكاري است كه جهت رد شدن از خط پايان به شدت تلاش مي‌كند. زندگي ما نيز پس از تعميد بايد با تلاش ذهني و جسمي متمركزي نظير آن همراه باشد. بايد درك شود كه تعميد ابتداي راهي به سوي ملكوت خداوند است. تعميد صرفاً نماد تغيير فرقه يا اعتقاد نبوده و در عين حال به معني ورود به يك زندگي راحت و بي‌دردسر كه از اطاعت تفاسير مبهم چند اصل كلي مسيحيت منجر شود، نيست. تعميد ما را به مصلوب شدن و رستاخيز مسيح پيوند زده (روميان 5-6:3) و از هر نظر سرشار از لحظات پويايي مي‌باشد.

پولس بعنوان پيرمردي خسته و داراي مرتبه معنوي والا اينگونه تعريف مي‌كند: "بنابراين، علي حضرتا، من از آن رويايي آسماني سرپيچي نكرده‌ام!" (اعمال رسولان 26:19) مطلبي كه هم براي پولس و هم براي تمام كسانيكه درست تعميد شده‌اند صدق مي‌كند اين است كه: هيچ‌كس هرگز از تعميد شدن پشيمان نخواهد شد. در تمام طول زندگي آگاه خواهيم بود كه انتخابي صحيح نموده‌ايم. معمولاً كمتر تصميم بشري را مي توان يافت كه انسان از صحت آن مطمئن باشد. سؤالي كه مي‌بايست بطور جدي پاسخ داده شود اينست كه: "چرا تعميد نشوم؟"