Dygresja 27: "Istniejąc w postaci Bożej"

"Jezus ... istniejąc w postaci Bożej, nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem, lecz ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi" (Flp 2:5-11). Często wersety te cytuje się podając, że Jezus był Bogiem, lecz w czasie swoich narodzin stał się człowiekiem. Jeżeli faktycznie tak jest, to każda uwaga poczyniona w rozdziale 7 i 8 musi być wytłumaczona również. Wychodzimy z założenia, że jeden werset nie może zaprzeczać ogólnej treści biblijnego nauczania. Ważne jest, że jest to właściwie tylko jeden fragment, z którego można skorzystać, aby wytłumaczyć brakujące ogniwo w rozumowaniu trynitarzy - w jaki sposób Jezus przekształcił się z Boga w niebie na dziecko w łonie Marii. . Następująca analiza jest dążeniem do przedstawienia tego, co ten fragment naprawdę oznacza.

1. Istnieje kilka prawie identycznych zwrotów w tym fragmencie, które kategorycznie zaprzeczają poglądowi trynitarzy.

a) "Bóg" Go nad wszystko wywyższył i darował Mu imię (Jezusowi) (W.9) wskazuje, że Jezus nie wywyższył siebie - Bóg to zrobił. Wynika z tego, że nie był on w stanie wywyższenia zanim Bóg tego nie dokonał w czasie jego zmartwychwstania.

b) Cały proces upokorzenia się Chrystusa i następującego wywyższania przez Boga był "Ku chwale Boga Ojca" (w11).

Bóg Ojciec w związku z tym nie jest równy z synem.

2. Należy również zastanowić się nad kontekstem tego fragmentu. Paweł nie zaczyna mówić "tak sobie" o Jezusie. Już w Liście do Filipian 1:27 mówi on o ważności stanu w jakim znajduje się nasz umysł. Szerzej mówi się o tym w rozdziale 2: "Będziecie mieli te same dążenia: tę samą miłość i wspólnego ducha ... w pokorze oceniając jedni drugich ... niech każdy ma na oku nie tylko swoje własne sprawy, ale też i drugich. To dążenie niech was ożywia; ono też było w Chrystusie Jezusie ..." (Flp 2:2-5). Paweł mówił o tym jak ważne jest, aby mieć dążenie podobne do tego, które miał Jezus, a którym było poświęcenie się pokornej służbie innym. Wersety, które następują, są w związku z tym komentarzem dotyczącym pokorności umysłu, co prezentował Jezus, a nie mówią o zmianie natury.

3. Jezus był "w postaci Bożej". Pokazaliśmy w Rozdziale 8.3, że Jezus miał ludzką naturę i nie może się to w związku z tym odnosić do Chrystusa mającego boską naturę. Należy odnotować, że niektóre współczesne tłumaczenia Biblii przeznaczone dla łatwego czytania fałszywie tłumaczą grecki tekst i podają parafrazę, a nie tłumaczenie niektórych fragmentów. List do Filipian 2:5-8 jest tego klasycznym przykładem. Jednakże nie dyskredytuje to całkowitego użycia tych Biblii.

"Postać" (greckie "morphe") nie może odnosić się do istotnej natury i udowodnione jest to w Liście do Filipian 2:7, gdzie mowa jest o Chrystusie przyjmującego "postać sługi". Miał on postać Bożą, ale przyjął postać sługi. Istotna natura sługi nie różni się od natury innego człowieka. Zgodnie z kontekstem możemy całkowicie bezpiecznie interpretować, że oznacza to, iż mimo że Jezus był doskonały, miał całkowicie podobny Bogu umysł. Wyrażał chęć przyjęcia postawy sługi. Kilka wersetów dalej Paweł zachęca nas abyśmy "upodabniali się do śmierci Chrystusa" (Flp 3:10). Mamy mieć "morphe" postać Chrystusa, którą prezentował w czasie śmierci. Nie oznacza to, że mamy mieć taką samą naturę, którą on miał wówczas, ponieważ my już mamy naturę człowieka. Nie musimy się zmieniać aby mieć naturę człowieka, ale musimy zmienić nasz sposób myślenia tak, że będziemy mieć "morphe" lub umysłowy wizerunek, który miał Chrystus w czasie swojej śmierci.

Greckie słowo "morphe" oznacza wizerunek, odbicie lub podobieństwo. O ludziach mówi się, że mają "pozór" ("morphe") pobożności (2Tm. 3:5). W Liście do Galatów 4:19 mówi się, że: "Chrystus w was się ukształtuje, ponieważ miał on doskonały charakter, doskonały podobny Bogu sposób myślenia. Jezus był "w kształcie Bożym". Z tego też powodu nie poczytywał sobie za "drapiestwo" tego, że myślał lub wiedział, że w tym sensie był On równy Bogu. Biblia N.J.V. podaje inne tłumaczenie tego zwrotu mówiąc, że Jezus nie uważał, że równość z Bogiem jest "czymś po co się sięga". Jeżeli tłumaczenie to jest poprawne, wówczas całkowicie ono odpiera teorię, że Jezus był Bogiem. Zgodnie z tłumaczeniem N.I.V. Jezus ani przez chwilę nie nosił się z myślą, aby być równym Bogu. Wiedział, że był poddany Bogu a nie Jemu równy.

4. Chrystus "ogołocił samego siebie". Nawiązuje to do proroctwa mówiącego o ukrzyżowaniu Go w Iz 53:12: "Siebie na śmierć ofiarował". On "przyjąwszy postać sługi" poprzez swój stosunek służebny do swoich naśladowców (J 13:14), doskonale to okazuje poprzez swoją śmierć na krzyżu (Mt. 20:28). W Izajaszu 52:14 znajduje się proroctwo, mówiące o cierpieniach Chrystusa na krzyżu. "Tak nieludzko został oszpecony Jego wygląd i postać Jego była niepodobna do ludzi". Stałe upokarzanie się "ku śmierci, nawet śmierci na krzyżu" było czymś, co przejawiało się przez całe jego życie i śmierć, nie w czasie jego narodzin. Pokazaliśmy, że kontekst tego fragmentu odnosi się do umysłu Jezusa, pokory, która podana jest nam jako przykład do naśladowania. Wersety te, wobec tego, muszą mówić o życiu Jezusa na ziemi mającego naszą ludzką naturę i o tym w jaki sposób upokarzał się, mimo że miał umysł, który całkowicie był zgodny z Bogiem, aby wziąć pod uwagę nasze potrzeby.

5. Jeżeli Chrystus był Bogiem z natury, a potem przyjął ludzką naturę, jak to trinitarze próbują interpretować ten fragment, wówczas Jezus nie był samym Bogiem, będąc tutaj na ziemi; jednak trinitarze uważają, że był. Ukazuje to sprzeczności, które stwarzane są przyjmowaniem definicji wymyślanych przez ludzi, takich sprzeczności jak trójca.

6. Na koniec uwaga dotyczące zwrotu "istniejąc w postaci Bożej". Greckie słowo przetłumaczone "istniejąc" nie oznacza "istniejąc pierwotnie od wieczności". W Dziejach Apostolskich (7:55) czytamy o Szczepanie "będąc (będącym) pełnym ducha świętego". Był on pełen Ducha Świętego wówczas i pewien czas przedtem, ale nie był on zawsze pełen DuchaŚwiętego. Inne przykłady można znale"ć w Łk 16:23; Dz 2:30; G 2:14. Chrystus "istniejąc w postaci Bożej" oznacza, że był on w postaci Boga (umysłowo); nie zakłada to, że był on w tej postaci od początków.