Dygresja 22: Historyczny Jezus

Jeżeli tak jak niektórzy twierdzą, nie ma dowodu na to, że Jezus z Nazaretu kiedykolwiek istniał, wówczas trudno jest wyjaśnić samo istnienie chrześcijaństwa. Trzeba by spytać wielu ludzi, aby spotkać takiego człowieka, który powie, że miliony ludzi w ciągu ostatnich 2000 lat przyjęło za podstawę swojej wiary człowieka, który nigdy nie istniał i że wierząc w tego nieistniejącego człowieka, rozprzestrzeniali się oni po całym świecie, nie zważając na prześladowania i śmierć. Chrześcijanie i Żydzi ogólnie mówiąc nie mają zbyt dużych trudności z zaakceptowaniem, że kiedyś żył Mahomet, podczas gdy odrzucają jego roszczenia i naukę. Rzeczywiście akceptujemy, że sławne historycznie osoby żyły i nie domagamy się krytycznego przebadania dowodów. Często dokonywano analiz szeroko akceptowanych wydarzeń historycznych np. bitwa pod Hastings w 1066 i stwierdzono, że z dowodami, które znaleziono, trudno się pogodzić.

Fakt, że niektórzy tak bardzo zaprzeczają istnieniu Jezusa z Nazaretu, jest z pewnością wska"nikiem zbyt wielkiej reakcji, pragnieniem znalezienia odpowiedniego wytłumaczenia po to, aby nie stawać twarzą w twarz wobec konieczności zaakceptowania jego mesjanizmu. Jest to zwłaszcza wtedy zgodne z prawdą, gdy doceni się fakt, że wcześni Żydzi zaakceptowali to, że osoba, która nazywała się Jezus, istniała w pierwszym wieku. Następujący historyczny dowód istnienia Jezusa z Nazaretu wykazuje, że w żaden sposób nie można Go uznać za teologiczny wymysł ludzi. Wiele pomocnych informacji z tego rozdziału zostało zebranych z "Ancient Evidence For The Live Of Jesus" - Gary Habermas.

1) Tacyt był rzymskim historykiem, którego dwie główne książki o pierwszym wieku ("Roczniki" i "Dzieje") wspominają o Jezusie i chrześcijaństwie. Napisał on w "Rocznikach" (około 115 n.e.): "klasa znienawidzona przez ludność za swoją obrzydliwość, nazywała się chrześcijanami. Chrystus, od którego imienia pochodziła ich nazwa, cierpiał straszną karę podczas rządów Tyberiusza z ręki jednego z prokuratorów Pontiusza Piłata".

Imperator Tyberiusz panował w latach 14-37 n.e. , w tym okresie Chrystus został zabity zgodnie z tym zapisem. Tacyt również opisuje w jaki sposób wierzenia tej grupy "rozpowszechniły się nie tylko w Judei, pierwsze "ródło (tych idei), ale również w Rzymie", dalej opisuje w jaki sposób chrześcijanie byli znienawidzeni, a wielu skazanych na śmierć w Rzymie. Wszystko to zgadza się z zapisami w Nowym Testamencie dotyczącymi Jezusa, uczniów i apostołów, którzy najpierw głosili naukę w Judei, a następnie w rzymskim świecie, w tym Rzymie, gdzie spotykali się z wielkimi represjami.

2) Swetoniusz, inny rzymski historyk poczynił uwagi dotyczące rządów Klaudiusza (41-54 n.e.). Ponieważ Żydzi w Rzymie cały czas powodowali zakłócenia pod namową Chrestusa, on (Klaudiusz) wyrzucił ich z miasta. "Chrestus" to inna pisownia słowa "Chrystus". W Dziejach 18:2 opisana jest żydowska para Akwila i Pryscylla, która miała opuścić Rzym z powodu prześladowań Żydów, które tam miały miejsce.

Swetoniusz komentuje póżniej prześladowania chrześcijan w czasie Nerona: "Po wielkim pożarze Rzymu ... Ukarano również chrześcijan, sektę, która głosiła nowe i zwodnicze wierzenie religijne". Nawiązanie do grupy zwanej "chrześcijanami" w pierwszym wieku sugeruje, że osoba, która się nazywała Chrystus istniała wcześniej w tym wieku.

3) F. F. Bruce ("Christian Origins" str. 29, 30) zwraca uwagę na fakt, że istnieją nawiązania do historii Wschodniego Morza Śródziemnego spisanej przez historyka Thallusa około 52 n.e.. Bruce mówi w innym miejscu ("The New Testament Documents" str. 113), że uczony o nazwisku Julius Africanus cytował z Thallusa, wyśmiewając opis ciemności w czasie ukrzyżowania Jezusa jako związanego z zaćmieniem słońca. Sugeruje to, że Thallus napisał sprawozdanie z ukrzyżowania Jezusa, które pojawiło się kilka lat wcześniej, zanim napisał on swoją historię w 52 n. e. .

4) Pliniusz, rzymski zarządca wspomina o istnieniu bardzo aktywnej grupy ludzi, którzy nazywali się chrześcijanami w pó"nych latach pierwszego wieku. Tak opisuje on ich obchodzenie służby pamiątkowej:

"mieli zwyczaj spotykać się w pewne ustalone dni przed świtem, kiedy to śpiewali wierszami hymn do Chrystusa" ("Letters of Pliny" przetłumaczone przez W. Melmoth, Vol. 2:96). Rzymscy imperatorzy Trajan i Hadrian obydwaj wspominają o problemach z chrześcijanami. (Zob. "Letters of Pliny", Vol. 2,X:97, i Eusebius Ecclesiastical History, IV: IX). Istnienie tych grup od pierwszego wieku i ich nieustępliwość podczas prześladowań sugeruje, że byli oni następcami prawdziwych historycznych ludzi, którzy żyli w pierwszym wieku.

5) Talmund, żydowska święta księga, w Sanhedrynie 43a nawiązuje do śmierci Jezusa. Udowodnione jest, że ta część Talmudu pochodzi z wczesnego wieku kompilacji tej księgi (tj. 70-200 n. e.):

"w wieczór Paschy Yeshu (Jezus) został powieszony. Na czterdzieści dni przed egzekucją herald szedł i krzyczał "będzie ukamienowany ponieważ praktykował czary i skusił Izraela do odstępstwa od wiary. Ktokolwiek kto może powiedzieć cokolwiek na jego obronę, niech przyjdzie świadczyć" ale ponieważ nic nie zostało powiedziane na jego obronę, został powieszony w wieczór Paschy".

"powieszony" może być zwrotem określającym ukrzyżowanie - użyte jest w Nowym Testamencie (Ga 3:13; Łk 23:39). Opisano tam, że Żydzi chcieli, aby został ukamienowany (zgodnie z Prawem Mojżesza?), ale mowa jest, że został on powieszony. Wyjaśniono to w Nowym Testamencie opisując, że Żydzi musieli użyć rzymskiego prawa, aby wykonać wyrok na Jezusie - co polegało na powieszeniu go.

W Sanhedrynie 43a opisano również w jaki sposób pięciu uczniów Jezusa zostało skazanych na śmierć, co ukazuje, że Żydzi tradycyjnie wierzyli w istnienie historycznego Jezusa. Sanhedryn 106b mówi nawet, że Jezus miał 33 lata gdy umarł, dokładnie tyle o ilu mówi Nowy Testament. Maier (First Easter str. 117, 118) cytuje z żydowskiego dokumentu pochodzącego z pierwszego wieku "Toledoth Jesu", gdzie twierdzi się, że uczniowie próbowali ukraść ciało Jezusa po jego śmierci, lecz ogrodnik o imieniu Juda dowiedział się o ich planach i przeniósł ciało Chrystusa w inne miejsce, przekazując je póżniej Żydom. Justin Martyr, który pisał około 150 n. e. odnotował, że Żydzi wysłali specjalnych wysłanników, którzy twierdzili, że ciało Jezusa zostało ukradzione ("Dialogue with Trypho" 108), a Tertulian ("On Spectacles", 30) przedstawia podobny zapis, który pisał w 200 n. e. .

Splot dowodów wykazuje, że Żydzi wczesnych wieków n. e. wierzyli w istnienie i gwałtowną śmierć historycznego Jezusa.

6) Grecki dramatopisarz Lucian, piszący w drugim wieku, kpił sobie z chrześcijan, którzy "czczą człowieka po dziś dzień (który) został ukrzyżowany" (Lucian "The Death of Peregrine", 11-13 w "The Works of Lucian" vol. 4, przetłumaczone przez Fowler and Fowler).

7) Józef jest najbardziej znanym historykiem pierwszego wieku. W jego "Antiquitis" napisanym w 90-95 roku n. e. wspomina on Jakuba "brata Jezusa, który nazywał się Chrystus". W innym rozdziale tej samej książki w sposób, który potwierdza nowotestamentowy obraz Jezusa: "W tym czasie był Jezus, mądry człowiek ... był on człowiekiem, który czynił zaskakujące rzeczy ... On był Chrystusem ... pojawił im się żywy w trzecim dniu, tak jak boscy prorocy przepowiedzieli i dziesięć tysięcy innych rzeczy, które go dotyczyły".

Urywek ten jest tak dokładnym opisem, że niektórzy twierdzą, iż jest to interpolacja. Następujące rozważania udowadniają, że istniał powód, aby zastosować ten fragment do poparcia tego argumentu: że był człowiek, który nazywał się Jezus z Nazaretu, żył w I wieku naszej ery. Mówią o tym następujące dane: -

- Euzebiusz (Ecclesiastical History, 1:XI) cytuje ten rozdział z Józefa:

- Szanowani uczeni potwierdzają, iż jest to oryginał i wykazują, że ta część napisana jest w tym samym stylu co reszta dzieła Józefa (Zob. Daniel Robs "The Silence of Jesus Contemporaries" str. 21, J.N.D Anderson, "Christianity: The Witness of History" str. 20; F. F. Bruce "The New Testament Documents" str. 108,109).

- Nie ma dowodu tekstowego na to, że jest to interpolacja.

- Profesor Schlomo Pines twierdzi, że arabskie wydanie dzieł Józefa, które odkryto, jest z pewnością oryginałem. Fragment cytowany powyżej pojawia się tam, lecz bez oczywistych doktrynalnych twierdzeń dotyczących zmartwychwstania i mesjanizmu Jezusa, których dokonano w podanym wyżej wyjątku. Wydaje się, że jest to zrozumiałe, gdyż Józef był Żydem. Pines opublikował swoje odkrycie w artykule w "The New York Times", luty 12. 1972, gdzie cytuje fragment Józefa mówiący o Jezusie z arabskiej wersji: "W tym czasie był tam mądry człowiek, który nazywał się Jezus. Jego prowadzenie się było bez zarzutów i był on cnotliwy. Wielu ludzi spośród Żydów i innych narodów stało się Jego uczniami. Piłat skazał go na ukrzyżowanie i śmierć. Ci, którzy stali się jego uczniami nie opuścili nauczania. Twierdzili, że ukazał im się trzy dni po ukrzyżowaniu i że był on żywy: zgodnie z tym co podają był on prawdopodobnie Mesjaszem, o którym prorocy głosili cuda.

Wszystko to odpowiada temu co głosił Nowy Testament.