Dygresja 7: "WEŹMIECIE w DARZE DUCHA ŚWIĘTEGO" (Dz 2:38)

Piotr przemawiał do wielkiego tłumu podczas Zielonych Świąt i nawoływał (w wersecie 38), aby wyrazili skruchę, przyjęli chrzest i otrzymali dar Ducha Świętego. Mowa tutaj o darach Ducha Bożego, w kontekście Apostołów, którzy używali tych darów, aby przemawiać językami do tłumów, wyjaśniając, że tak czyniąc spełniało się proroctwo Joela mówiące o udostępnieniu cudownych darów (Dz 2:16-20). Ma wobec tego podstawy przyjęcie, że Piotr obiecywał te dary tłumom Żydów, które go słuchały. Tłum ten to Żydzi, a nie poganie (Dz 2:5). Proroctwo Joela mówiące o darach przede wszystkim dotyczyło Żydów. Wobec tego Piotr mówi więc do nich: "Bo dla was jest obietnica i dla dzieci waszych" (Dz 2:39), możliwe, że nawiązuje do proroctwa Joela iż duch przekazany zostanie Żydom i ich dzieciom (Dz 2:17 por Joel 2:28-32). Może tutaj się kryć stwierdzenie, że obietnica cudownych darów dotyczyła tych dwóch pokoleń - tego, które słuchało Piotra i ich dzieci.

Jak pokazaliśmy pod koniec pierwszego wieku (tj. około 70 lat po mowie Piotra) dary wymarły. Potwierdzają to również zapisy historii. Podczas tych dwóch pokoleń dary Ducha dostępne były również poganom, "dla wszystkich, którzy są daleko, a których powoła Pan Bóg nasz" (Dz 2:39). Zwróćmy uwagę, że poganie opisani są jako ci, którzyście daleko" (W liście do Efezjan 2:14-17).

Istnieją powody, by uważać, że to co się stało w Dziejach Apostolskich 2 było tylko niewielkim spełnieniem się słów Joela 2. Główne spełnienie nastąpi wówczas, gdy Izrael zostanie najechany, a atakujące siły zniszczone (Joel 2:20), a Izrael po pokucie będzie żył w szczęśliwej wspólnocie z Bogiem (2:27). "I wyleję potem Ducha mojego na wszelkie ciało ..." (Joel 2:28). Nie możemy oczekiwać spełnienia się słów Joela aż nie zostaną spełnione te warunki wstępne, poza tym pomniejszym spełnieniem się, które oglądano w dzień Zielonych Świąt co opisane jest w Dziejach Apostolskich 2.

Obietnicę otrzymania daru Ducha po chrzcie można również odczytywać z pewnym odniesieniem do nas obecnie. Jest jeden Duch, ale może on być objawiany w różne sposoby (1Kor 12:4-7; Ef 4:4). W pierwszym wieku odbywało się to poprzez cudowne dary. Obecnie, gdy zostały one cofnięte, uzasadnienie ma uznawanie spełnienia obietnic "daru Ducha" w inny sposób. "Dar Ducha Świętego" może odnosić się do daru Ducha, "który jest Duchem Świętym" albo "daru, o którym mówi Duch Święty" - tj. dar przebaczenia i zbawienia, który Duch, natchnione Duchem Słowo Boga obiecało. Jest wiele przykładów stosowania tutaj drugiego przypadku - dopełniacza. "Poznanie Boga" (Kol 1:10) może oznaczać poznanie, które posiada Bóg lub nasze poznanie Boga. "Miłość Boga" i "miłość Chrystusa" (1J 4:9; 3:17; 2Kor 5:14) może oznaczać miłość, którą Bóg i Jezus nas obdarza; lub miłość, którą my ich darzymy. "Słowo Boga" może oznaczać słowo o Bogu lub słowo pochodzące od Boga. W związku z tym dar Ducha Świętego może oznaczać dar, którego umożliwia Duch Święty i mówi o nim, jak i dar, który składa się z mocy Ducha Świętego.

Dar Ducha: Przebaczenie?

Zbawienie opisane jest w Liście do Rzymian 5:16 i 6:23 jako "dar" - proszę porównać z "darem" Ducha w Dziejach 2:38. W gruncie rzeczy wydaje się, że Dzieje 2:39 cytują Joela 2:32 w odniesieniu do zbawienia tak, jak gdyby było to tym, czym był dar Ducha. Nawiązywanie przez Piotra do obiecanych darów tym, "którzy są daleko" czyni aluzję do Iz 57:19: " Pokój dalekim i bliskim" (z Bogiem przez przebaczenie). W liście do Efezjan 2:8 również opisany jest ten dar jako zbawienie, gdyż mowa tam, że "przez niego jedni i drudzy w jednym Duchu (tym darze) mamy przystęp do Ojca" (2:18). Dalej poparte jest to faktem, że Ef 2:13-17 również nawiązuje do Iz.57:19 "wy, którzy niegdyś byliście daleko, staliście się bliscy przez krew Chrystusa. On bowiem jest naszym pokojem ... a przyszedłszy zwiastował pokój wam, którzyście daleko" Iz 30:1 potępia Żydów za szukanie przebaczenia na swój własny sposób zamiast za pomocą daru Ducha Bożego. "Wykonują zamiary, ale nie moje, i wiążą się układami, lecz nie z mojego natchnienia, tak że dodają grzech do grzechu". Ostatnie dni przebaczenia Izraela opisane są w Iz 44:3 podobnie: "Bo rozleję wody po spragnionej glebie (duchowo obdartej) i zdroje po wyschniętej ziemi. Przeleję ducha mego na twoje plemię i błogosławieństwo moje na twych potomków". Błogosławieństwo potomków Abrahama zawiera się w ich przebaczeniu przez Chrystusa (Dz 3:25,26), - które tutaj zestawione jest z wylaniem Ducha na Żydów. Wyra"nie z tego wynika, że jest to język Joela 2 i Dziejów 2. Ga 3:4 ujmuje to w wielu słowach: "Aby błogosławieństwo Abrahama (przebaczenie) stało się w Chrystusie Jezusie udziałem pogan i abyśmy przez wiarę otrzymali obiecanego Ducha". W pierwszym Liście do Koryntian 6:11 mówi się o obmyciu z naszych grzechów "duchem naszego Boga". W Liście do Rzymian mamy porównanie nas, którzy otrzymujemy "łaskę ... pokutę ... ducha ..." (1:5; 5:11; 8:15) co pokazuje związek pomiędzy darem ("łaską") Ducha, a przebaczeniem, które prowadzi do pokuty. Trudno jest ocenić w jakim stopniu Nowy Testament opiera się na języku i koncepcjach Starego Testamentu, zwłaszcza, gdy we"miemy pod uwagę, że pierwszymi czytelnikami ich byli Izraelczycy i wpływ jaki na nich miały Listy Apostolskie. Wielokrotnie w Pięcioksięgu i Księdze Jozuego powtarza się obietnica Boga przekazania ziemi Jego ludowi - "ziemi, którą da wam Jahwe, jak obiecał" jest częstym zwrotem. Odpowiednikiem ziemi w ramach nowego przymierza jest zbawienie; jest to więc dar Boga, który otrzymamy, wraz ze związanym z tym przebaczeniem grzechów.

Piotr prosił Żydów, aby wyrazili skruchę zanim mogli przyjąć dar; mogła tutaj również obowiązywać osobista modlitwa. Wydaje się, że istnieją powody, aby wierzyć, że dar Ducha jest sposobem opisywania modlitwy, na którą została udzielona odpowied". Danie "darów ... tym, którzy Go proszą" w modlitwie jest tym samym co dawanie (daru) Ducha Świętego (Mt 7:11 por Łk 11:13). W Liście do Filipian 1:19 mamy porównanie "waszej modlitwie i pomocy, udzielanej przez Ducha Jezusa Chrystusa". Podobnie 1J 3:24 mówi, że otrzymaliśmy Ducha w wyniku naszego posłuszeństwa przykazaniom; werset 22 mówi, że posłuszeństwo tym przykazaniom prowadzi do tego, że otrzymujemy odpowied" na nasze modlitwy. Nasza ufność polega na tym, że nasze modlitwy są wysłuchane (1J 5:14) i otrzymujemy Ducha (1J 3:21,24; 4:13), ponieważ są to równoważne wyrażenia.

Przebadanie słowa greckiego "charis" często tłumaczonego jako "łaska" pokaże nam, że jest ono często używane w związku z darem Ducha. "Będziemy zbawieni przez łaskę (dar) Pana Jezusa" (Dz 15:11). Jednak idea "łaski" łączona często jest z modlitwami, na które odpowiedziano (np. Wj 33:12; 34:9; Lb 32:5; Ps 84:11; 2 Kor 12:9; Hbr 4:16; Jk 4:6 por w. 3.). Za 12:10 mówi o ostatnich dni wylaniu "ducha łaski i modlitw" na Żydów. Sumuje to naszą sugestię, że modlitwa sprowadza dar Ducha w sensie przebaczenia, i że to przekazanie Ducha w celu odpowiedzenia na modlitwę jest zobrazowane w wyrażeniu skruchy przez Żydów pierwszego wieku i ostatnich dni. W tym samym kontekście mówi Paweł, że "dary łaski i wezwanie Boże" są wezwaniem do skruchy i przebaczenia (Rz 11:29).

Pocieszyciel

Tak samo można tłumaczyć obietnicę Pocieszyciela, o którym mowa w Ewangelii św. Jana rozdz. 14 i 16. Przede wszystkim odnosiło się to do cudownych mocy przekazanych uczniom, którym uczyniono te obietnice jako pierwszym, ale może się także odnosić do nas w pozbawionym cudowności sensie. Dary te miały (przypomnieć) "wam wszystko, co Ja powiedziałem" (J 14:26), przypuszczalnie umożliwić spisanie Ewangelii. Słowo "przypomnieć" samo w sobie ogranicza cudowną część obietnicy Pocieszyciela - danej gronu uczniów, którzy żyli z Jezusem podczas jego duszpasterstwa. Tylko im mógł Pocieszyciel przypomnieć te słowa.

Jak pokazaliśmy w rozdziale 2.5 język obietnic "Pocieszyciela" może mieć również zastosowanie w odniesieniu do mocy spisanej Biblii. Możemy wywnioskować, że te i inne obietnice Ducha spełnione były w cudowny sposób w pierwszym wieku, a w stosunku do nas mają zastosowanie w objawieniu się Ducha poprzez spisane słowo Boga w Biblii.

Prawdą jest oczywiście, że Duch Boga objawiony został przez spisane słowo w przeszłości, ale było to jedynie częściowe objawienie w porównaniu do pełności ("doskonałości") jaką posiadamy teraz, posiadając kompletne, pełne Słowo Boga (1Kor. 13:9-13). Wynika z tego, że nie mogło być innego spisanego objawienia pochodzącego od Boga po cofnięciu daru, gdy zakończony został Nowy Testament. Pretensje zgłaszane przez Księgę Mormonów czy inne jej podobne wytwory implikują, że Biblia nie jest pełnym objawieniem - a brak darów Ducha w czasach dzisiejszych udowadnia, że jednak jest. Jeżeli chcemy w pełni skorzystać z pełności objawienia Boga w Biblii, musimy odwoływać się do zarówno Starego jak i Nowego Testamentu, tylko wtedy może człowiek Boga być tak pełnym jak pełnia boskości, objawiona jego Słowem.