11.1 GİRİŞ

Vaftizim, bize Tanrı’nın Egemenliğinde güvenilir bir sonsuz yaşama sahip olma umudu verir. Bizler daha fazla inandıkça ve bu umudu takdir ettikçe, o daha açık oldukça, üzerimize belirli sorumluluklar yüklenir. Bunlar; her yönde kusursuz yapılmış olma yoluyla yaşanmakta olan, Tanrı’nın özünün verileceği (2 Pet. 1:4), aslında O’nun isminin paylaşılacağı (Rev. 3:12) umuduna sahip bir kimseye uyan bir yaşam çevresinde oluşur.

Biz, Konu 10:3’de vaftizimden sonra, özyapımızın kötü arzularını sürekli olarak çarmıha geren bir yaşamı üstlendiğimizi açıkladık (Rom. 6:6). Biz bunu yapmak için uğraşmak üzere istekli olmazsak, o zaman vaftizim anlamsız olur. O sadece, bir kişi yeni yaşamda izlemesi gereken sorumlulukları kabul etmek için hazırlandığında (gerçek anlamda) olur.

Vaftizimde bizler bu eski doğal yaşam tarzından ölürüz ve mecazi olarak Mesihle birlikte diriltiliriz. "O zaman eğer Mesih’le birlikte (vaftizimde) dirildinizse, Mesih’in Tanrı’nın sağında oturduğu yukarıda (gökte) olan o şeyleri arayın. Sevgi bağınızı (düşkünlüğünüzü) yeryüzündeki şeyler üzerine değil, yukarıdaki şeyler üzerine kurun. Çünkü siz ölüsünüz… Zinayı, pisliği, … açgözlülüğü… alt edin (Col. 3: 1-5). Vaftizimden sonra biz; olayları Tanrı’nın göksel bakış açısından gören, göksel (yani ruhsal) şeyleri düşünen, dünyasal tutkumuzun bedensel zevk eğilimlerimize üstün gelmek ve böylelikle Tanrı’nın Egemenliğine girmek için gerekli (başka) bir tutkuya değiştiği bir yaşam sürdürmeye kendimizi sorumlu kılarız.

İnsan özyapısının eğilimi, (sürekli değil de) ara sıra Tanrı’ya itaat için heves gösterme durumundadır. Tanrı buna karşı bizi sık sık uyarır. Tanrı, kendi buyruklarıyla ilgili olarak, der ki: "insan onları yaparsa, onlarla yaşayacaktır da" (Eze. 20:21). Tanrı’nın buyruklarının farkına varır ve vaftizimde onlara itaat etmeye başlarsak, onlara bir yaşam boyu uyarak yaşamayı üstlenmeliyiz.