8.1 İSA’NIN ÖZYAPISI : GİRİŞ

Hıristiyan düşüncesinde en büyük trajedilerden biri, Efendimiz İsa Mesih’in mükemmel bir karakter geliştirme yoluyla günah üzerindeki zaferi nedeniyle ona layık saygınlık ve yüceliğe (tam olarak) ulaşmadığı olmalıdır. Geniş çapta inanılan ‘teslis’ öğretisi, İsa’nın kendisini Tanrı yapar. Tanrıı’nın ayartılamadığı (James 1:13) ve günah işleme olasılığına hiç sahip olmadığı dikkate alındığında; bu, İsa’nın günaha karşı gerçekten savaşmamış olduğu anlamına gelir. O zaman; insan deneyimlerini yaşama, ama, onun vasıtasıyla kişisel olarak etkilenmediği dikkate alındığında, insan ırkının ruhsal ve bedensel ikilemleri için gerçek duyguya hiç sahip olmama şeklindeki, onun yeryüzündeki yaşamı bir düzmece olurdu.

Mormonlar ve Yehova Şahitleri gibi diğer en uç gruplar, İsa’nın, babası Tanrı olan biricik oğul olduğu mucizesini gereği gibi kavramayı başaramamaktadırlar. Bunun gibi, o bir melek ya da Yusuf’un doğal oğlu da olamaz. Kimilerince, yaşamı süresince İsa’nın özyapısının (dünyaya) düşmeden önceki Adem’inkine benzer olduğu varsayılmaktadır. Bu görüş için İncilsel kanıt olmadığı bir yana; bu, İsa Tanrı tarafından baba olunmak suretiyle Meryem’in rahminde yaratılırken, Ademin Tanrı tarafından topraktan yaratıldığı hususunu kavramayı başaramamaktır. Böylece; İsa insan bir babaya sahip olmamasına karşın, hamile kalındı ve diğer tüm yönlerden bizim gibi doğdu. Çoğu kişi, bizim günahkâr özümüzdeki bir adamın mükemmel bir karaktere sahip olabileceğini kabul edemez. Bu olgu, Mesih’te gerçek bir imanın bir engelleyicisi durumundadır.

İsa’nın bizim özümüzde olduğuna, ama karakterinde ayartılmalarına karşı daima üstün gelen günahsızlık bulunduğuna inanmak, kolay değildir. Gerçek Mesih’te iman ve sağlam bir anlayışa ulaşabilmek üzere, onun mükemmel yaşamıyla ilgili olarak; onun Tanrı olduğunu yalanlayan birçok İncil bölümüyle birleştirilerek Müjde kayıtlarına yansıyan pek çok görüş bulunmaktadır. Onun kendisinin Tanrı olduğuna ve bu nedenle otomatikman mükemmel olduğuna inanmak çok daha kolaydır. Yine de bu görüş, İsa’nın günaha ve insan özüne karşı kazandığı zaferin büyüklüğünü küçültür.

O, insan özyapısına sahipti; o günahkâr eğilimlerimizin her birini paylaştı (Heb. 4:15) ve yine de onlara, Tanrı’nın yollarına bağlılığı ve günaha üstün gelmek üzere O’nun yardımını araması yoluyla üstün geldi. Bu Tanrı ona seve seve şu mertebeyi verdi: "Kendini dünya ile barıştırmak üzere, Tanrı Mesihte idi"; kendi gerçek oğlu aracılığı ile (2 Cor. 5:19).