5-4 رستاخيز

در كتاب مقدس تأكيد شده كه پاداش پرهيزكاري در زمان احياء و بازگشت مسيح داده خواهد شد. (اول تسالونيكيان 4:16) رستاخيز مردگان مسئول (به بخش 8-4 رجوع شود) اولين اقدام مسيح مي باشد. اين امر قضاوت را به دنبال خواهد داشت. اگر جان در زمان مرگ به بهشت برود هيچ احتياجي به احياء نخواهد بود. پولس گفت كه اگر احياء نباشد، تمام تلاش ما براي اطاعت از خداوند بيهوده مي‌باشد (اول قرنتيان 15:32) مسلماً اگر او باور داشت كه پاداش وي از طريق رفتن جانش به بهشت داده خواهد شد، اينگونه استدلال نمي‌كرد. مفهوم آن اين است كه وي باور داشت كه احياء بدن تنها پاداش مي باشد. مسيح از طريق اين انتظار كه پاداش زندگي مؤمنان در زمان "احياء" مي باشد ما را تشويق مي كرد. (لوقا14:14)

بازهم بايد اين نكته مطرح شود كه كتاب مقدس هيچ نوع حياتي غير از حيات جسماني تعليم نمي دهد - اين موضوع در مورد خداوند، مسيح، فرشتگان و بشر صدق مي كند. مسيح در هنگام بازگشت "اين بدنهاي فاني ما را دگرگون خواهد ساخت و به شكل بدل پرجلال خود در خواهد آورد." (فيليپيان 3:20،21) از آنجاييكه وي اينك داراي يك بدن حقيقي مي باشد كه خالصانه به جاي خون از روح انرژي مي گيرد، پس ما هم در پاداش مشابهي سهيم خواهيم بود. در روز قضاوت ما بابت چگونگي حيات جسمانيمان قضاوت مي‌شويم(دوم قرنتيان5:10) آنانكه داراي يك حيات دنيوي بودند بدن فاني‌شان باقي مي‌ماند و تجزيه مي‌شود تا به غبار تبديل گردد، درحاليكه آنانكه كه سعي كردند در زمان حياتشان روح را جايگزين گوشت و خون بكنند به صورت يك بدن "از روح خدا حيات جاودان را درو خواهد كرد."(غلاطيان 6:8)

شواهد فراواني وجود دارد كه پاداش پرهيزكاران بصورت جسماني داده مي شود. هنگاميكه اين نكته مورد قبول واقع گردد، اهميت حياتي رستاخيز مشهود خواهد بود. بدن كنوني ما حياتش را در زمان مرگ از دست ميدهد. اگر ما بتوانيم زندگاني ابدي و فنا ناپذير را به حالت جسم تجربه نماييم، پس مرگ بايد نوعي حالت بيهوشي تا زمانيكه بدن ما مجدداً خلق شود و بعد طبيعت خداوند درآن دميده شود، باشد.

در باب 5 كتاب اول قرنتيان از تمام جزئيات رستاخيز صحبت بعمل آمده است و هميشه خواندن آن با دقت بسيار نتيجه‌بخش مي‌باشد. آيات اول قرنتيان  44-33: 15 توضيح ميدهد كه چگونه ما بعنوان ذريه افشانده مي‌شويم ، چگونه از زمين بلند مي‌شويم كه خداوند به ما جسم اعطاء كند و مردگان هم به همين صورت بلند مي شوند تا جسم را بعنوان پاداش دريافت نمايند. همانطور كه مسيح از قبر بلند شد و جسم فاني‌اش به يك جسم فنا ناپذير تبديل شد، هر مؤمن واقعي هم در اين پاداش سهيم خواهد بود. (فيليپيان 3:21) ما از طريق تعميد با مرگ مسيح و احياء، پيوند مي‌بنديم و اين باور را نشان ميدهيم كه ما هم در پاداشي كه وي از طريق احيايش دريافت كرد سهيم خواهيم بود. (روميان 5-3: 6) اگر ما اينك در عذابهاي وي سهيم باشيم پس در پاداش وي هم سهيم خواهيم بود: "همانگونه كه مسيح با مرگ روبرو شد، ما نيز همواره در خطر مرگ قرار داريم." (دوم قرنتيان 4:10) "و اگر روح خدايي كه عيسي مسيح را پس از مرگ زنده كرد، در وجود شما باشد، همان خدا بدنهاي فاني شما را نيز پس از مرگ بوسيله همين روح كه در وجود شماست، زنده خواهد كرد." (روميان 8:11) با اين آرزو ما هم از طريق فنا ناپذير شدن جسممان منتظر " آزاد شدن از درد و رنج" (روميان 8:23) خواهيم بود.

آرزوي پاداش براي جسم حقيقي توسط بندگان خداوند از روزهاي اوليه درك شده بود. به ابراهيم وعده داده شده بود كه او به همان قطعيتي كه در سرزمين كنعان راه مي‌رفت، بر سراسر آن حكومت خواهد كرد. (پيدايش 13:17 رجوع شود به بخش 4-3) ايمان وي به اين وعده‌ها ضرورت اين را به همراه داشت كه باور كند جسمش در آينده به گونه‌اي فنا ناپذير خواهد شد تا امكان بوقوع پيوستن وعده‌ها تحقق يابد.

ايوب به وضوح چگونگي درك اين مطلب را كه با اينكه بدنش در قبر توسط كرمها خورده مي‌شود ولي پاداشش را درحالت جسماني دريافت خواهد كرد، بيان كرده است: "اما من مي‌دانم كه رهاننده‌ام زنده است و سرانجام بر زمين خواهد ايستاد و مي‌دانم حتي بعد از اين كه بدن من بپوسد، خدا را خواهم ديد! چه اميد پرشكوهي!"" (ايوب 27-19:25)

 اميد اشعيا هم دقيقاً همين بوده است: "كساني كه در خاك زمين خفته‌اند بيدار شده، سرود شادماني سر خواهند داد." (اشعيا 26:19)

كلمات مشابهي در رابطه با مرگ ايلعازر ، يكي از دوستان مسيح، هم يافت شده است. مسيح بجاي اينكه خواهر آن مرد را تسكين دهد و بگويد كه روانش به بهشت رفته، راجع به روز احياء صحبت مي كرد: "برادر تو دوباره زنده خواهد شد." عكس‌العمل فوري مرتا خواهر ايلعازر نشان ميدهد كه اين امر تا چه حد توسط مسيحيان اوليه مورد تحسين بوده است: "مرتا گفت: بلي، البته مي دانم كه برادرم در روز قيامت مانند ديگران زنده خواهد شد." (يوحنا 11:23،24) وي درست مانند  ايوب قبول نداشت كه مرگ دروازه‌اي به زندگاني پرسعادت در بهشت مي باشد و در واقع به دنبال احياء  "در روز آخر" بود.(رجوع كنيد به "روز آخر" ايوب) مسيح وعده داده است كه: "كساني كه صداي خداي پدر را بشنوند و راستي را از او بياموزند، بسوي من مي‌آيند." (يوحنا 6:44.45)