5.3 Królestwo Boże w przeszłości

Królestwo Boże jest przyszłą nagrodą dla wierzących. Jako takie jest dla nich motywacją, aby żyć, naśladując Chrystusa - coś co zawiera krótkie cierpienia i niedogodności. Należy więc oczekiwać, że będą oni przez wszystkie swoje dni coraz bardziej dążyć, aby docenić i zrozumieć wspaniałości przyszłego królestwa. Będzie to skomasowaniem ich duchowych usiłowań i pełną deklaracją Boga, którego kochać będą jako swojego Ojca.

Pismo pełne jest szczegółów, opisujących jakie będzie Królestwo, a życie potrzebne jest na to, aby odkryć choćby kilka z nich. Jednym ze sposobów w jaki możemy zrozumieć niektóre podstawowe zasady przyszłego Królestwa, jest docenienie faktu, że Królestwo istniało w przeszłości jako naród Izraela. Królestwo to ma być ustanowione ponownie w czasie powrotu Chrystusa. Duża część Biblii podaje informacje dotyczące narodu Izraela, abyśmy mogli zrozumieć, w szerokim tego słowa znaczeniu, w jaki sposób przyszłe Królestwo Boże zostanie zorganizowane.

Bóg często opisywany jest jako "Król Izraela" (Iz 44:6 por. Iz 41:27; 43:15; Ps 48:2; 89:18; 149:2); wynika z tego, że lud Izraela był Jego Królestwem. Stali się Bożym Królestwem poprzez przymierze zawarte z Nim na Górze Synaj, krótko po tym, jak zbiegli z Egiptu przez Morze Czerwone. W odpowiedzi na ich zamiar dotrzymania przymierza mieli być oni "Mi (Bogu) królestwem... i ludem świętym" (Wj 19:5,6). "Gdy Izrael wychodził z Egiptu... Izrael (był) Jego królestwem" (Ps 114:1,2). Po zawarciu porozumienia Izrael wędrował przez pustynie Synaju i osiadł w obiecanej ziemi Kanaan. Ponieważ Bóg był ich królem, władzę sprawowali "sędziowie" (np. Gedeon i Samson) a nie królowie. Sędziowie ci nie byli królami ale kierowanymi przez Boga administratorami, którzy sprawowali władze nad pewnymi częściami państwa, a nie rządzili całym państwem. Często byli oni wynoszeni przez Boga w specjalnych celach np. by doprowadzić Izrael do skruchy i oszczędzić go przed wrogiem. Gdy Izraelici poprosili sędziego Gedeona, aby był ich królem, odpowiedział: "Nie ja będę panował nad wami... Jahwe będzie panował nad wami" (Sdz 8:23).

Ostatnim sędzią był Samuel. W tym czasie Izrael poprosił o króla, którym by był człowiek tak, jak to mają inne narody wokół nich (1Sm 8:5,6). Przez wieki prawdziwy lud Boży miał skłonności do niedoceniania bliskości ich związku z Bogiem i poświęcania go, aby uzyskać podobieństwo do otaczającego go świata. Pokusa ta jest o wiele bardziej ostra w naszym dzisiejszym świecie. Bóg skarżył się Samuelowi: "Mnie odrzucają jako króla nad sobą" (1Sm 8:7). Jednak Bóg dał im królów, pierwszym był niegodziwy Saul. Po nim nastał prawy Dawid i cała linia królewska pochodziła od niego. Królowie, dla których sprawy ducha były istotne, zdawali sobie sprawę, że Izrael był nadal Królestwem Bożym, mimo że odrzucili oni Boga jako swego króla. Zdawali sobie sprawę, że rządzą Izraelem w imieniu Boga a nie swoim własnym.

Zrozumienie tej zasady umożliwia nam zrozumienie opisu Salomona, syna Dawida, który rządzi "na tronie (Boga) dla swego Boga Jahwe" (2Krn 9:8, 1Krn 28:5; 29:23). Rządy Salomona charakteryzujące się pokojem i rozkwitem, nawiązywały do (były typem) przyszłego Królestwa Bożego. Dlatego też podkreślone jest, że był on królem Izraela, rządzącym w imieniu Boga; tak jak Jezus będzie siedział na tronie Boga jako król Izraela będzie sprawować władzę w imieniu Boga (Mt 27:37,42; J 1:49; 12:13).

Wielu prawych królów, o których mówi Stary Testament, sprawowało rządy, w taki sposób, że były one typem przyszłego Królestwa Chrystusa. Jak Salomon zbudował świątynię dla Boga w Jerozolimie, tak i Jezus dokona tego w przyszłym królestwie (zob. Ez 40-48). Jak Ezechiasz i Salomon odebrali hołd od otaczających ich narodów(1Krl 10:1-4; 2Krl 20:12) i widzieli krainę Izraela pobłogosławioną żyznością i rozkwitem (1Krl 10:5-15; Iz 37:30), tak też w Królestwie Chrystusa obejmującym cały świat, to samo można będzie zobaczyć, tyle że na większą skalę.

Małżeństwo

Mimo dobrego początku Salomon w młodości popełnił błędy związane z jego małżeństwami, które miały wpływ na jego siłę duchową, gdy się postarzał. "Król Salomon pokochał też wiele kobiet obcej narodowości, a mianowicie: córkę faraona, Moabitki, Ammonitki, Edomitki, Sydonitki i Chetytki z narodów, co do których Jahwe nakazał Izraelitom: " nie łączcie się z nimi i one niech nie łączą się z wami, bo na pewno zwrócą wasze serca ku swoim bogom". "Jednak Salomon z miłości złączył się z nimi... . Jego żony więc uwiodły jego serce. Kiedy Salomon zestarzał się, żony zwróciły jego serce ku bogom obcym i wskutek tego jego serce nie pozostało tak szczere wobec jego Boga, Jahwe, ... Salomon więc dopuścił się tego, co jest złe w oczach Jahwe i nie okazał pełnego posłuszeństwa wobec Jahwe... Jahwe więc rozgniewał się na Salomona... Wtedy Jahwe rzekł Salomonowi... nieodwołalnie wyrwę ci królestwo..." (1Krl 11:1-11).

Odstępowanie od wiary jakie dokonywało się u Salomona było długim procesem, który trwał całe jego życie. Jego związki z kobietami, które nie dzieliły jego wiedzy o Bogu Izraela, doprowadziły go do czczenia innych bogów. Jego miłość do żon spowodowała, że nie dostrzegał już, że bożki te są duchową perwersją prawdziwego Boga, czym przecież były. Z biegiem czasu jego serce nie czciło już Boga Izraela, "serce jego nie było doskonałe" tzn. nie miał wyrzutów sumienia, gdy czcił innych bogów. Brak całkowitego oddania się prawdziwemu Bogu było "złem w oczach Jahwe", co skończyło się tym, że Bóg odstąpił od Salomona. Ciągle przypominano Izraelowi, aby nie poślubiano kobiet z otaczającego ich świata (Wj 34:12-16; Joz 23:12,13; Pwt 7:3).

My stajemy się duchowym Izraelem poprzez chrzest w Chrystusie. Jeżeli jesteśmy stanu wolnego powinniśmy zawierać małżeństwa jedynie w ramach duchowego Izraela w "Panu" ( 1 Kor 7:39 ) tzn. z innymi wierzącymi, którzy przyjęli chrzest w Chrystusa. Jeżeli już pozostajemy w związku małżeńskim w czasie naszego chrztu, nie powinniśmy odrzucać naszych żon; nasz stan małżeński jest uświęcony naszą wiarą ( 1 Kor 7: 12-14 ). Świadome wybranie tych, którzy nie znają prawdziwego Boga doprowadzi z biegiem czasu do odstępstwa od wiary. Salomon przestał doceniać siłę Bożego ostrzeżenia, mówiącego o takich żonach "na pewno zwrócą wasze serca ku swoim bogom" (1 Krl 11:2; Wj 34:16 ). Jedynie nadzwyczajny poziom samokontroli i wzmożona skrucha może uczynić nas wyjątkiem tej zasady.

Wcześniej pokazaliśmy w jaki sposób ortodoksyjne chrześcijaństwo nie docenia żydowskiej postawy chrześcijańskiej nadziei; nie znają oni prawdziwego Boga Izraela. Małżeństwo z takimi lud"mi normalnie doprowadza do stopniowego opadania chwalebnych nauk prawdy, które są podstawą naszego zbawienia. Z tego powodu Izaak i Jakub przemierzali wielkie odległości, aby poślubić kobiety, które wytrwale stały przy prawdziwej wierze. Izaak czekał nawet do czasu aż miał czterdzieści lat, aby poślubić odpowiednią kobietę (Rdz. 24:3,4; 28:1 ). O doniosłości tego problemu świadczy fakt, że bardzo strapieni byli Ezdrasz i Nehemiasz, kiedy dowiedzieli się, że kilku Żydów poślubiło nie-Żydów ( Ezd 9:12; Ne 10:29,30 ).

Dyskutujemy o tej sprawie już tutaj, aby spowodować jej przemyślenie; o małżeństwie mówić będziemy w szczegółach w rozdziale 11.3.

Sąd Boży

W wyniku odstępstwa Salomona od wiary, królestwo Izraela zostało podzielone na dwa królestwa, syn Salomona Roboam panował nad plemionami Judy, Benjamina i połową plemienia Manassesa, podczas gdy Jeroboam panował nad pozostałymi dziesięcioma plemionami. Dziesięcio-plemienne królestwo nazywało się Izrael albo Efraim, podczas gdy to dwuplemienne nazywało się Juda. Ludzie wszystkich plemion w większości poszli za złym przykładem Salomona, - twierdzili że wierzą w prawdziwego Boga, a w tym samym czasie czcili bożków pochodzących z otaczających ich narodów. Bóg zwracał się do nich, poprzez proroków, aby wyrazili skruchę, ale pozostawało to bez odpowiedzi. Z tego też powodu ukarał ich wypędzając ich z królestwa Izraela na ziemie ościennych wrogów. Dokonało się to poprzez asyryjskie i babilońskie inwazje na Izrael i zabranie ich do niewoli : "Miałeś ( Bóg ) dla nich cierpliwość przez wiele lat i przestrzegałeś ich przez Ducha ( Słowo ) swego za pośrednictwem Twoich proroków, lecz nie usłuchali. Wtedy wydałeś ich pod władzę narodów obczyzny" ( Ne 9:30 ).

Dziesięcioplemienne królestwo Izraela nie miało dobrych króli: Jeroboam, Achab, Joachaz itd. mówi się o nich w księgach królewskich jako czcicielach bożków. Ozeasz był ich ostatnim królem i podczas jego rządów Izrael pokonany został przez Asyryjczyków, a 10 plemion uprowadzonych do niewoli ( 2Krl 17 ). Nigdy z niej nie powrócili.

Dwuplemienne królestwo Judy miało paru dobrych króli ( np. Ezechiasz i Jozjasz ), ale większość z nich była zła. Z powodów ciągłych grzechów ludności Bóg odrzucił Judę jako swoje królestwo podczas rządów ich ostatniego króla Sedecjasza. Dokonało się to przez inwazję Babilończyków, którzy zabrali ich do niewoli do Babilonu ( 2 Krl 25 ). Pozostali w Babilonie przez 70 lat, potem niektórzy wrócili do Izraela pod wodzą Ezdrasza i Nehemiasza. Już nigdy nie mieli oni własnego króla, rządzili nimi Babilończycy, Grecy i Rzymianie. Jezus urodził się w okresie panowania rzymskiego. W związku z odrzuceniem Jezusa przez Izrael Rzymianie najechali na nich w 70 roku n.e. i rozproszyli ich po całym świecie. Jedynie w ciągu ostatnich 100 lat zaczęli oni powracać zwiastując powrót Chrystusa ( zobacz Dodatek 3 ).

Proroctwo w Księdze Ezechiela 21:25-27, przewidywało koniec królestwa Bożego tak, jak to było widać w narodzie żydowskim: "A ty nieczysty bezbożniku, księciu Izraelski! (tzn. Sedecjasz), którego dzień przychodzi... tak mówi panujący Pan. Zdejm tę czapkę, a zrzuć tę koronę ( tzn. że Sedecjasz przestanie być królem ), która już nigdy takowa ne będzie... w niwecz, w niwecz, w niwecz ją obrócę, czego pierwej nie bywało, aż przyjdzie ten, co do niej ma prawo, którem mu dał". Werset po wersecie prorok opłakuje koniec Królestwa Bożego ( Oz 10:3; Lm 5:16; Jr 14:21; Dn 8:12-14 ).

Potrójne "obrócenie w niwecz", o którym mówi werset Ez 21:25-27 odnosi się do potrójnego najazdu Nabuchodonozora, króla Babilonu. Możemy tutaj zauważyć przykład w jaki sposób Królestwo Boga i jego królowie mogą być potraktowani jako utożsamienie. Obalenie Sedecjasza jest obaleniem królestwa (zob. Rozdział 5:2). Tak więc Królestwo Boże , które było w narodzie Izraela, rozpadło się: "kres położę królestwu domu Izraela" (Oz. 1:4); "czego pierwej nie bywało, aż przyjdzie ten..." mówi, że Królestwo zostanie odnowione, kiedy "przyjdzie ten, co do niej ma prawo, którem (Bóg) mu dał". Bóg da Jezusowi "tron Jego ojca, Dawida... Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a jego panowaniu nie będzie końca". (Łk 1:32,33) - w czasie powrotu Chrystusa. Będzie to wtedy, gdy obietnica ustanowienia ponownie Królestwa spełni się.

Ponowne ustanowienie Królestwa w czasie powrotu Mesjasza jest bardzo ważnym tematem przejawiającym się w Starym Testamencie. Uczniowie Chrystusa też często do tego tematu powracali: Zapytywali go zebrani: "Panie czy w tym czasie przywrócisz królestwo Izraela?" tzn. "Czy Ez 21:27 spełni się teraz?" Jezus odpowiedział wyjaśniając, że nigdy nie poznają dokładnego czasu jego drugiego przyjścia, choć aniołowie natychmiast zapewnili ich, że on na pewno kiedyś wróci. (Dz. 1:6-11).

Odnowienie Królestwa Bożego Izraela nastąpi więc w czasie drugiego przyjścia Chrystusa. Piotr głosił, że Bóg przyśle "Jezusa, którego niebo musi zatrzymać (tzn. musi on tam pozostać), aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy, co od wieków przepowiedział Bóg przez usta swoich świętych proroków" (Dz. 3:20,21). Wraz z drugim nadejściem Chrystusa nastąpi ustanowienie Królestwa Bożego jako odnowienie starego królestwa Izraela.

Ustanowienie Królestwa Bożego jest naprawdę tematem, który podejmują "wszyscy święci prorocy":-

- "utrwalony będzie tron w łaskawości... zasiądzie na nim (Jezus) pod namiotem Dawida (tzn. drugie przyjście, o którym mówi Łk 1:32,33) sędzia troskliwy o prawo i dbały o sprawiedliwość" (Iz 16:5).

- "W dniu tym podniosę szałas Dawidowy (tzn. "Tron" Dawida, o którym mówi Łk w 1:32,33), który upada, zamuruję jego szczeliny, ruiny jego podd"wignę i jak za dawnych dni go wybuduję" (Am 9:11). Ostatni zwrot wyra"nie mówi o odnowieniu.

- "Jego synowie (Izraela) będą tak jak dawniej i jego zgromadzenie powstanie wobec Mnie" (Jr 30:20).

- "Jahwe zawładnie Judą jak swoim dziedzictwem i wybierze sobie znowu Jeruzalem (Za 2:12) czyniąc z niego stolicę swego Królestwa, które obejmie cały świat" (por. Ps 48:2; Iz2:2-4).

- "I odmienię los Judy i los Izraela, odbudowując ich jak przedtem... Jerozolima zaś będzie radością. Odmienię bowiem los tego kraju, tak jak było przedtem. W miejscu tym opuszczonym będzie znowu schronisko dla pasterzy, pędzących trzodę do legowiska" (Jr. 33:7-13).

Powrót Chrystusa, aby ustanowić ponowne Królestwo jest prawdziwą "nadzieją Izraela", którą my także musimy podzielać poprzez chrzest.