Dygresja 1 : "Bóg jest Duchem" (J 4:24)

W rozważaniach nr 2 dokładnie określimy czym jest Duch Boży. Możemy tutaj podsumować tok rozumowania przedstawiony tam twierdzeniem, że Duch Boży jest Jego mocą czy tchnieniem, za pomocą którego Jego istotna ja"ń, Jego istota i charakter objawione są człowiekowi przez działanie, które ten Duch osiąga. Tak więc "Bóg jest Duchem" i tak należy prawidłowo przetłumaczyć werset J 4:24 (zob. R. S. V. , N. I. V.), ponieważ Duch Jego odzwierciedla Jego osobowość.

Boga przedstawia się pod różnymi postaciami np:

"Bóg jest ogniem pochłaniającym" (Hbr 12:29)

"Bóg jest światłością" (1J 1:5)

"Bóg jest miłością" (1J 4:8)

"Bogiem było słowo" (greckie "logos" - plan, cel, myśl) (J 1:1)

Tak więc "Bóg jest" jest Jego cechami charakterystycznymi. Bezpodstawne jest utrzymywanie , że "Bóg" jest abstrakcyjną miłością tylko dlatego, że czytamy iż "Bóg jest miłością". Możemy nazwać kogoś "samą uprzejmością", ale nie oznacza to, że nie posiada on fizycznej postaci; to właśnie ich fizyczna postać objawia się przez uprzejmość w stosunku do nas.

Ponieważ Duch jest mocą Boga, często czytamy, że Bóg wysyła lub kieruje swojego Ducha, aby osiągnąć coś, co jest zgodne z jego wolą i charakterem. Opisany jest również jako tworzący Ducha (Am 4:13). Twierdzenie, że Bóg jest swoim Duchem w sensie dosłownym jest tautologią - zaprzecza istnieniu Boga.

Przykłady Boga kierującego swego Ducha są liczne. Wykazują rozdzielność pomiędzy Bogiem a jego Duchem:

"Gdzież Ten Bóg, który tchnął w jego wnętrze swego Świętego Ducha" (Iz 63:11).

"Położę (Bóg) ducha mojego na Nim. (Jezusie)" (Mt 12:18).

"Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą." (Łk 11:13).

"Ujrzałem Ducha, który jak gołębica zstępował z nieba." (J 1:32).

"Wyleję (Bóg) w owych dniach Ducha mego" (Dz 2:17).

Częste odwoływanie się do "Ducha Boga" powinno być dostatecznym dowodem na to, że Duch nie jest Bogiem w osobie. Rozróżnienie pomiędzy Bogiem a jego Duchem sprawia trudność tym, którzy wierzą, że Bóg jest "trójcą", w której Bóg - Ojciec równy jest Jezusowi i Duchowi Świętemu. Jeśli by to była prawda i jeżeli Bóg nie jest osobą, to wynika z tego, że Jezus nie był i nie jest istotą w dosłownym tego słowa znaczeniu.

Ważne jest również to, że idea nieosobowego Boga sprowadza modlitwę do nonsensu, gdyż w tym wypadku modlitwa jest dialogiem pomiędzy naszą świadomością a konceptem Boga w naszym umyśle. Stale nam się przypomina, że modlimy się do Boga, który ma Swoje fizyczne miejsce w niebie (Koh 5:2; Mt 6:9; 5:16; 1Krl 8:30) oraz, że Jezus obecnie znajduje się tam po prawicy Boga, aby przekazywać nasze modlitwy (1P 3:21; Hbr 9:24). Jeżeli Bóg nie jest osobą, fragmenty takie zostają pozbawione znaczenia. Ale gdy rozumiemy, że Bóg jest realnym kochającym Ojcem , modlitwa do Niego też staje się realną, rzeczywistą, faktyczną rozmową z inną istotą, która jak wierzymy, jest w stanie na nią chętnie odpowiedzieć.